Un ano máis cariño, lonxe vai quedando a data do teu pasamento, nembargantes e con máis forza segues morando entre nós.
Máis perto vai quedando noso encontro, reloucarei de ledicia, cando Deue, sen eu ser merecente, me consinta estar a túa veira. Entón falaremos de teus fillos, de teus netos, do que te queren do moito que te lembran. Naide te esquece, e, o par de todos, teus bisnetos, tres e un máis en camiño. Abenzoados picariños, anxos rebuldeiros que, ollando fotos túas, acugúlante de namoros, faguendo, o
Cariño, alá onde estes, de esas e outras máis cousas falaremos, a carón teu ese será meu ceo
