Non me lles vou meter xastre, nin modista, aínda que sei subir unha basta e poñer botóns con pé, a pesar de que cada día me custa máis enfiar as agullas: débenlles facer, creo eu, os ollos cada vez máis pequeneiros... aínda que se cadra, ben mirado, pode ser outra cousa... mellor deixalo. E dígolles modista e non modisto, porque ata non hai moito, ata 1987, a RAE censuraba esta formación de masculinos sobre palabras de xénero común que só se distinguirían no adxacente. Ou sexa, se dicimos a pianista, o pianista; o xornalista, a xornalista; claro, tamén deberiamos dicir a modista, o modista, tal e como na actualidade reclama o prestixioso deseñador Lorenzo Caprile. En fin, a RAE, atenta á evolución da lingua no conxunto social, máis alá da corrección ou non do pulo cambiador -eles son máis “notarios” que dan fe da realidade que orientadores-, aceptou o de “modisto” na data que lles dicía. Así fixo tamén a RAG desde a orixe do seu dicionario en data máis achegada a nós; pero a min fáiseme complicado asumir a desigualdade de pianistas, xornalistas e modistas. Pero non é o tema. Pura divagación de articulista... que non de articulisto; polo menos de momento.
“Corte e confección”, digo, é o título do novo e marabilloso libro de Celia Díaz Núñez. Celia, creo, opino e digo, é unhas das mellores actuais en lingua galega. Son compañeiro e amigo dela desde hai tantos anos como levo no IES As Lagoas, ou sexa, un cuarto de século. Sei ben da súa valía, e da súa eficacia en canto proxecto emprende: xestiona os tempos, non os perde, e non pára. 10 libros xa. Esta súa primeira inmersión no mundo do relato curto é unha xoia. en Incluír en 106 páxinas, 31 relatos máis unha introdución marabillosa, dános idea de que nos encontramos ante unha colección de esencias. Non hai nada de palla desa que na actualidade adoita encher páxinas e páxinas para facer pensar ao grande público que as grandes obras deben pesar igual ou máis ca un cartón de leite. Este libro é Chanel 5.
Na súa introdución, que concreta como o relato que lle dá título ao libro, reflexiona de forma maxistral, clara, natural, sobre o labor do creador con palabras a través do símil co oficio da agulla; pura teoría literaria. Desde o seu arranque (“Escribir unha historia é como facer un traxe -pensou mentres a máquina de coser debuxaba un carreiro de puntadas miúdas sobre a tea-...”) atrapa ao lector de forma absoluta. Nos relatos chouta de tema en tema, de maldade en maldade, de ironía en ironía, de espazo en espazo, de tempo en tempo, espallando pinceladas impresionistas de personaxes vivísimos aos que nós poñemos cara botando unha ollada, sen querer, en nós e nas nosas vidas. Si. Nestes relatos curtos, o lector é parte esencial da construción da obra, pois ás experiencias e sentimentos explícitos dos protagonistas, condensadas en tan poucas liñas, nós xuntámoslle, sen querer, as nosas bagaxes, as nosas paisaxes humanas e físicas. E como compartimos pertenza a unha humanidade concreta, aquí e agora, pois entendemos e revivimos historias nunca escoitadas. En fin, lonxe está este libro de caer nese vicio pedante, que é tratar de situar ao escritor como faro pondaliano que guíe a xente en non sei que liña ética ou de pensamento, máis alá do goce da palabra. Sedutora esencia literaria. Elegante, equilibrada, intensa, chea de matices.
Recoméndolles que contrasten a súa opinión coa miña. Téñeno fácil. Compren e lean. O único que lles digo e que o van pasar moito mellor lendo que se non lesen.
