Son as nove da noite do 6 de xaneiro, xa é noite pecha e dispóñome a por o pé fora da casa para ir a cear cun grupo de amigos. Unha labazada de frío polar abatana o meu rostro ao abrir o portal. É a noite máis xélida en tempo. Diríxome ao punto de encontro camiñando pola rúa Principal do Carballiño, encollido e coas mans ben resgardadas nos petos dunha chaqueta polar. Voume atopando con xente coñecida, moitos deles nesa franxa de idade na que non se perdoa un sábado aínda que sexa o do apocalipse. Saúdo cun aceno de cabeza xa que sacar as mans do seu caldeado refuxio non é unha opción.
De súpeto, unha punzada no estómago. Algo non vai ben. O meu sentido arácnido da feira comeza a renxer como unha porta vella sen engraxar. Posúeme un repentino desacougo. Hai algo estraño na xente coa que me vou cruzando. A cada saúdo nótome máis acolloado. Non podo explicalo pero o certo é que con cada un que vai pasando ao meu carón, a alarma aumenta. Estou a dous puntos do medo e a só catro do pánico absoluto. Sinto que me miran e non de xeito amigable. Qué carallo está a pasar? Coñézoos a case todos. Ou non? Parecen Daniel e Andrea ou a filla de Benito pero teño a horrible e incomprensible sensación de que non son eles.
É como se me estivera introducindo nunha película de terror e eu fose esa personaxe que todo o mundo no cine sabe que vai ser o afortunado co primeiro machadazo. A temperatura é inferior a 0 graos pero o medo faime sentir aínda máis frío. De inmediato, comezan a proxectarse no meu pensamento escenas de “A invasión dos ladróns de corpos”. Nela uns extraterrestres malotes tentan apoderarse da Terra e comezan por un pequeno pobo. Para elo suplantan por clons aos seus habitantes. Para facelo aínda máis terrorífico, estes están conectados a unha sorte de cerebro común que os converte en células executoras dun pensamento único. Sen vontade propia máis alá da do dono do rabaño.
Case inconscientemente, apuro o paso. Tento disimular pero penso que saben que descubrín algo. Véxome durmindo a sesta nunha vaina, como un chícharo. Barallo mudar de dirección e botar a correr cara á oficiña da policía. Alí debería estar a salvo das fotocopias axexantes. Tento tranquilizarme. Son só imaxinacións producidas polo exceso de comida do Nadal. Ten que ser iso. O temor faime baixar a mirada. Teño medo de que se os miro aos ollos me dominen coas súas técnicas de hipnose traídas da galaxia adiante.
E, de súpeto, a resposta faise visible como unha centella na noite. O feito de que a meirande parte da xente vista igual xa non é novidade. Hai tempo que a individualidade é case un sacrilexio. Non se leva ser diferente. Aí radica a clave do misterio. Algúns foron aducidos por alieníxenas e substituídos por clons. Evidentemente, todos se comunican cun ente central a través dos nocellos. Por iso os levan ao descuberto a pesares de que fai un frío que podería facer chorar a un pingüín. É a única explicación lóxica para que todos paseen con pantalóns de pescar e sen calcetíns cando eu sinto que me vou quedar coma un boneco de neve. Barallei outras posibilidades pero todas me resultan inverosímiles.
Négome a crer que a sociedade estea tan atoallada que, porque alguén, seguramente de latitudes máis mornas, decida que esta é a moda que toca seguir, asuma sen pensalo esta obriga. Como se foran parte dun rabaño. Só por non ser diferente.
