U-lo o sentidiño? Este país está a perder o norte e, de seguir por este vieiro, non tardará en ficar lonxe do resto de puntos cardinais. Estásenos indo a cabeza, a bola, a pelota, a chaveta, como lle queiran chamar. Hai un par de semanas lancei desde estas páxinas a proposta de encher a Moncloa cos mellores cómicos do país.
Sen embargo, visto o visto, comezo a dubidar de que este título non sexa merecido polos que xa están alí. La Hora Chanante ten momentos menos hilarantes.
Resulta que mentres os implicados na trama da Gürtel andan a cantar coma se fosen os Tres Tenores, os xerifaltes do Estado andan atarefados celebrando e coreando a ideaza de Marta Sánchez de por letra ao himno patrio. Na lista de reproducción de Mariano Rajoy parece ter prioridade absoluta a artista coruñesa, moi por diante dos grandes éxitos de “Aguanta” Luis Bárcenas, El Bigotes ou Richi Coast.
E iso que as interpretacións destes deberan estar facendo tremer os cementos do partido que sustenta o goberno, pois todos eles foron membros importantes da orquesta Popular. Parece que ante esas cantantas basta con asubiar. No caso do presidente, o “Pasa la vida” de Pata Negra.
Sen entrar a valorar a calidade lírica da letra perpetrada pola intérprete de “Soldados del Amor” ou “Desesperada”, recoñézome sorprendido pola ansia coa que esta foi abrazada como reliquia. Como en tempos puido ser o brazo incorrupto de Santa Tareixa.
Sumáronse ao presidente do goberno, Albert Rivera, Rosa Díez ou Esteban González Pons e incluso os perfís en redes da Garda Civil que penso, na miña ignorancia no tema do patriotismo e demais, que debería estar para cousas máis importantes. Podo imaxinalos a todos no programa onde anónimos aspirantes a estrelas da música cantan e o xurado inicialmente está de costas.
En canto Marta comezara coa súa interpretación desbordante de españolismo Albert e Mariano pelexarían por ser o primeiro en premer o botón vermello e xirarse para ver o rostro da súa heroína residente na moi nosa Miami.
Case podo velos lanzando a súa roupa interior ao escenario posuídos polo talento da súa musa. Bueno, eso foi máis ou menos o que fixeron nas redes o día que se coñeceu a cantinela que algúns queren que soe na final da Copa do Rei. Vaia cacofonía se vai montar. Non habería raia que Rivera e Rajoy non puideran cruzar para enaltecer á súa nova Agustina de Aragón.
Na continuación do programa, sairía a tentar sorte un home robusto, ben traxeado, de pelo branco ben engominado e dedo corazón sempiternamente alzado. Comezaría coa súa interpretación máis centrada en Suiza que en España e esa ausencia de patriotismo faría que non contara co placet do xurado que permanecería impasible ante o seu talento para cantar.
Visto este grao de desbarre ao que estamos a chegar, non sei se quedarme coas verbas de Carles Francino, quen dixo “Estoy de banderas, patrias e himnos hasta los mismísimos” ou pola contra, deixarme arrastrar polo furor hímnico e cantar a todo pulmón a proposta do humorista Quequé que non vou reproducir aquí, a ver se alguén se me vai a enfadar pero que calquera pode localizar no sempre útil YouTube.
De rapeiros falaremos outro día. “Bravo por la música”.
