Cheguei, como tantas mañás, á cafetería da praia. Teñen moitos xornais e abren cedo. Ás oito da mañá non queda na mesiña ningún dos dez ou doce que teñen, algúns deles repetidos. O silencioso club dos madrugadores formámolo os que nos erguemos e imos tomar o café co croissant e os que se presentan alí para o mesmo, pero todos suados despois de ir correr ata Panxón ou a Ramallosa, en amenceres cada vez máis tardeiros.
Un rapaz e tres rapazas fan de camareiros. Son todos morenos, hispanoamericanos, atentísimos, áxiles e cun sorriso na cara; ao segundo día xa saben o que vas tomar. Moito nos ensinan, moito lle teñen que ensinar á nosa mocidade estes rapaces que lle coñecen as orellas ao lobo e veñen con vontade de traballo e de superación.
Pois o outro día cheguei un pouco tarde e xa non tiña libre ningún xornal que me interesase polo que decidín dar unha volta, desde o meu teléfono, pola prensa dixital aberta; cada día menos. Así que erguín os ollos e repasei as paredes a ver se había algunha indicación coa clave da wifi, coa secreta esperanza de que fose fácil, pois ás veces vexo combinacións de 20 díxitos e letras aleatorias, en maiúsculas e minúsculas, imposibles de memorizar e difíciles de escribir sen algún erro. Un día explicoume un camareiro de que, polo menos a súa, non era casual, que o facían a propósito para que se conectase menos xente e fose mellor. E lembrárame daquela como no Liceo, algunha vez, preparando unha charla no Salón Nobre, vin como a conexión á rede pola wifi funcionaba de marabilla, pero logo na charla, co público presente, non ía. E explicáramo o amigo Troitiña: Como a maioría das trinta ou corenta persoas do público son socios e teñen a clave da wifi memorizada nos seus móbiles, se non os apagan, conectan automaticamente, e a rede que vai de marabilla con tres ou catro “enganchados”, peta con trinta. A explicación diáfana.
Pero volvamos a aquela mañá en Praia América. Achegueime á barra e no momento que saía unha das camareiras ocupada, coa bandexa chea, e coa indicación de que fose á mesa número tantos co pedido, asalteina: “Dásme a clave da wifi?”. Ela, parou en seco, cravou en min as améndoas dos seus ollos negros, e sen un ricto se quer na cara, espetoume: “Pídemela por favor”, deu volta e seguiu. Quedei pampo. Naquel momento reparei nos tres cafés e torradas da bandexa, nos ollos que a seguían desde a barra, e pensei na miña desconsideración cunha persoa que sempre me atendía solicitamente e con amabilidade. Fora descortés, aínda que ela fora dura. Estrañoume, pero debía estar cansa xa tan cedo, e iso que non o parecía. A verdade, non nos costa nada nunca un “por favor”, mel a oídos de quen escoita e que só pode abrir portas. Corrín, case, detrás dela, para desculparme. Agardei a que servise a mesa e na volta atalleina de novo. Non tiña moitas posibilidade porque hai culpas intransferibles. Como cando un anda descalzo e pega cun dedo na pata dunha silla ou da cama: non hai a quen botarlle a culpa. Un fronte a el mesmo. En calquera caso, balbucín unhas palabras fáciles. “Perdoa, desculpa, non fun nada amable, claro que cho pido por favor...” Ela, e volvendo de novo os seus ollos aos meus, atalloume de novo cun sorriso na cara: “La clave es esa: “pidemelaporfavor”. Todo junto y en minúsculas”.
Íame dar a risa cando reparei na fonda lección que me estaba dando quen escolleu a clave. Amencía un día interesante.
