Sigamos cos grelos. No castelán de aldea mantense viva para a brote do nabo, a palabra que recolle o dicionario RAE, “grillo”. Así eles teñen “grillos” que se comen e “grillos” que non se comen. Nós, a estes segundos, chamámoslle grilos, palabra onomatopeica desde o latín do seu gri-gri. Pero a difusión das comidas modernas fai que se mesturen as linguas: pizza, gin tonic, shushi, humus, etc. Así, no castelán de hoxe, din “lacón con grelos”, porque é prato noso, e non “brazuelo de cerdo con grillos”. Que poderían. Igual pasa coas vieiras. Que o castelán usa a nosa palabra para a comida, pero, mantén venera para a cuncha: “Venera, concha de la vieira”, di a RAE. A palabra, claro, ten que ver con venus, a través dese xenitivo veneris que deu cousas boas como as venerables vieiras e ruíns, como as venereas doenzas. É posible que cando un arxentino malfalado diga “la concha de madre” estea, sen sabelo, volvendo a un dos usos latinos da palabra “vieira”.
