Unha das fontes de inspiración máximas para quen xunta letras son os fragmentos de conversas oídas ao pasar. Non se trata de estar sentado nunha terraza dun bar poñendo a orella a ver o que comentan os da mesa do lado -sei dalgún escritor que facía diso unha arte- senón simplemente de pasear. Si. Un pode pechar os ollos e non ver; pode non pasar os dedos para aloumiñar o puído dunha madeira; pode conter a respiración para non ulir un cheiro desagradable; pode non meter na boca o caramelo e non sentir así a súa dozura, pero non temos pálpebras ou labios para pechar os oídos, único sentido dos humanos radicalmente involuntario. Por iso, estamos, sen querelo, sempre alerta do que oído dicir. E si. O outro día ao pasar pola rúa, cruceime co encontro dun parella de vellos, a secuencia do intercambio foi:
-Que tal? -preguntou un.
-Un mal día, coma moitos -contestou o outro.
E si. Quedei remoendo no dito “Un mal día, coma moitos”, ata chegar a casa. Acendo -cousa rara- as noticias da tele e axiña comprendo que o home falase con esa negatividade. Parece que só as malas noticias teñen acubillo na televisión, e hai unha sobreactuación política en España que desacouga ao máis calmo. Empezo oíndo o asunto da transferencia da xestión de tráfico a Navarra, ao igual que xa as teñen no País Vasco e en Cataluña e tal como fora acordado xa en tempos de Aznar. A min, a verdade, tanto me ten. Pero se teñen un corpo que foi creado en 1928 co nome de Cuerpo de Policía de Carreteras e que hoxe, adaptada ás circunstancias autonómicas de España, se chama Policía Foral de Navarra e que exerceu as competencias de tráfico en exclusiva ata 1964 en que pasaron á Garda Civil, pois non parece disparate que o asuma de novo. E non me apetece buscar o argumentario a favor de Aznar, que seguro que o tería. Ademais debemos lembrar que sempre existiron policías forais nese ámbito, provenientes do Antigo Réxime. Hoxe subsisten esa policía navarra e os Miñones de Álava por seren dous territorios nos que triunfou desde o inicio a sublevación do 18 de xullo. As policías forais das deputacións de Vizcaya e Guipúzcoa, foron suprimidas en 1937, por razóns obvias. En fin, morra o conto, e se fan falta menos gardas civís en Navarra, fenomenal, seguro que moitos estarán encantados de viren máis preto da casa.
E cambia a noticia e oio unha bronca monumental porque unha deputada de Vox dixo no Parlamento que unha ministra estaba alí porque estudara ben ao seu home. A verdade é que os políticos de ambos xéneros debían ter a pel menos fina. Certamente, non é bonito que lle chamen a un “enchufado”, pero ese puritanismo de considerar que dicir “porque su único mérito ha sido estudiar en profundidar a Pablo Iglesias” é unha “violencia política que se está ejerciendo en este momento en la sede de la soberanía popular”, me parece unha esaxeración. Máis criticable é o que dixo despois, que xa sabía a ministra que rebaixaría as penas, pois iso é presupoñer mala fe a quen insultou aos 5.550 xuíces de España (o 55%, mulleres) ao chamarlles “machistas”, etc. Un ministro -ou ministra- non pode faltarlle a un dos tres poderes do Estado. En calquera caso, é obvio que a bronca é só unha forma de tratar de despistar o tema principal, a malfadada lei. Entendo que a señora Montero está pasando uns días desacougados porque só o feito de que poida chegar a ser interpretada dunha forma favorable aos delincuentes, fala de que algo falla na redacción da lei. Obviamente. Pero que non se preocupe, que nunca a cesarán: é bo ter un pararraios preto lado cando trona e lostrega.
En fin, si, un mal día, como moitos. Non sei se habería que botar uns caldeiros de tranquimazín na rede de augas de Madrid.
