Ooutro día pensaba nos inocentes. Non nos non culpables desa avalancha de aburridos xuízos políticos, mediáticos esdrúxulos e lonxincuos. Non. Pensaba nos inocentes de verdade. Nesas persoas que por un mal azar da natureza teñen, sofren e gozan unha inocencia alboral que non chegará nunca a saír a luz plena da razón. Dicía nun artigo Carlos Casares dun inocente histórico, Xoán da Cova, que vivía nunha eterna primavera. Si. Iso mesmo. Ou pode un, tamén, padecer un golpe, unha reviravolta, na vida que o volva de novo ao inocente que foi de orixe. Que lle varra o sentido habitual, común, logrado co paso do tempo, e o retrotraia a un estadio de inxenuidade infantil. Pero con cousas sabidas da vida anterior. Os nosos toliños eran sobre todo inocentes sabidos. Pensaba no Paxaro falando en dúas voces sentado, por exemplo, na entrada do Dímax e mantendo conversas e discusións, ás veces case violentas, ás veces xogando ás cartas, co seu alter ego. Seica fora cousa de amoríos e dun irmán polas que volvera ao inocencia. Grande cadro, excelente cadro -ulo?- o de Miguel Carballo. Pensaba no Cepo, sentado na escalinata do Orchapán, na entrada de Lepanto. Seica fora cousa da pintura, aínda que eu creo que era máis cousa do Viñalar. Pensaba no impecable Gonzalo, sempre sorrinte e elegante, marabillosamente coidado pola súa familia e bebendo os restos das cocacolas das mesas do Parque. Pensaba no Andrés e a súa orquestra de cartón pedra, onda o Parque...
E pensaba neles porque o outro día falando das coplas dos Maios e da evolución de temáticas, preguntáballe aos alumnos sobre as vivencias directas e as vivencias plasmáticas. Si, todos coñecían ao presidente do Real Madrid e ningún ao do Ourense. De futbolistas, de políticos, de “famosos” todos sabían dos que saen polos plasmas planos e pelmas das televisións. E poucos, moi poucos, recoñecían nomes e caras de ourensáns. Se cadra non hai. A información local parece que non ten entidade suficiente para atraer a atención da xente na era das pantallas. Así, levamos camiño de converternos nunha pura cidade-franquicia. Si. Do mesmo xeito que desaparece o comercio local ante as “cadeas” -e o seu nome fala ben ás claras de a que consumo nos queren ligar- as noticias, as identificacións públicas, desaparecen ante as “cadeas” da información foránea. É claro, canto máis atrás no tempo, máis importancia tiña o do amigo, o do veciño, o local, e menos o dun lonxe esvaecido que, cos medios modernos, deglutiu o próximo. Manolo o do Bombo, acabou coa nosa Concha.
Xa non quedan case inocentes nosos. Só o das longas guedellas de monocorde guitarra eléctrica no Paseo ou na Praza do Ferro. E os nosos inocentes eran queridos e respectados. Lembro, por exemplo, ao Andrés montando o seu palco con instrumentos regalados polos músicos baixo a ollada amable dos policías locais, en fronte do Goberno Civil.
Hoxe os marxinais que viven entre nós, moito máis numerosos, teñen, sobre todo, acentos balcánicos e truculentas historias descoñecidas.
O mundo cambia. E as coplas dos Maios só falan do que fala a televisión. Case.
