Cando era pequeno había na miña casa un aparello de radio Philips que me fascinaba. Grande como un televisor, con un frontal que, de lonxe, parecíame unha cara: os ollos, escuros, enormes, separados, eran os mandos dobres da sintonía e volume; os dentes, de cor de marfil, seis, as cadradas e grandes teclas do medio coas que xogaba: ao pulsar unha, subía outra; no rostro tiña marcas con nomes de cidades tatuadas: París, Belgrado, Londres, Andorra, Madrid, Zaragoza... No medio da fronte, como dentro dun pequeno nicho dourado dun santo nunha fachada de igrexa, tiña un ollo luminoso que ía cambiando ao mover o dial e que ampliaba e diminuía raios de ángulos con intensos verdes distintos...
Un día, xa eu bastante medrado, levámolo para a finca da Venda Nova. Alí, na nosa ausencia prolongada, fixeron un niño dentro: unha familia como de marrauciños rosiñas acochados a unha mamá rato entre as válvulas cromadas e por riba do transformador. Rillaron ela e o seu conxénere papá rato –ao que nunca vin-- todo o rillable alá dentro. Tamén a tea amarela con fíos dourados da ampla fronte, polo que a substituín, tapiceiro afeccionado, métome a todo, por un cacho dunha saia de punto de cadrados marróns e brancos. Non quedou mal, pero nunca volveu ser a mesma. Sobre todo porque xa non funcionou. E un día entraron os ladróns, pobres, e roubárona pensando que funcionaba. Levaron un inútil cacho da nosa historia familiar.
Lembreime dela e daqueles ratiños o outro día cando fun ver a marabillosa exposición da colección de Severino Bermello no Centro Comercial Pontevella e que aínda poden visitar, pero non por moito tempo. Un luxo. Unha colección magnífica. Contábame Jorge Bermello pai que o seu primo, porque o é, tiña máis de 400 aparellos e todos funcionando. E eu, dado de máis a organizar o que non é meu -se cadra agora diríase “con vontade de dinamizar iniciativas alleas”– pensei que sería precioso velas como colección permanente visitable. Non sei como nin onde. Nin en que categoría xurídica ou de propiedade. O que sei é que os museos e as coleccións visitables nacen sempre de iniciativas particulares, ou sexa, nacen do cariño e amor que algunhas persoas senten por algúns obxectos que significaron algo importante para eles, e nacen do seu esforzo -e cartos- no transcurso dos tempos e que, nun momento favorable, pasan a poder ser desfrutadas polo público xeral. E en Ourense temos abondos exemplos. Uns consolidados, outros menos, pero cuxa promoción e conservación poden ser inxección de vida, incentivos de visita, alí onde estean. Poderiamos falar da ampla colección etnográfica de Olimpio Liste, en Oseira. Poderiamos falar da colección de Alberto Oro Claro, convertida no Museo do Xoguete de Allariz. Podíamos falar da paixón etnográfica de Olegario Sotelo Blanco e o futuro Museo Etnográfico de Castro Caldelas. Da familia Casares e o Museo do Chocolate de Teimende, en Parada de Sil. Poderiamos falar do esforzo diverso, caótico, fructífero e plural de Elixio Rivas, pendente de encarreirar nos Milagros. Ou, non lonxe, do Museo do Médico Rural froito do amor á profesión do doutor José Manuel Lage Parente en Maceda. E nun pedestal, por xirar ao redor do noso símbolo identitario, a colección de rodas de afiar de Florencio de Arboiro, pendente de instalación en Ourense e que será un punto de atracción turística.
E si, a marabillosa colección de radios e aparellos de son -fonógrafos, gramófonos, magnetofóns- empezada hai máis de sesenta anos por don Severino Bermello merece figurar entre as xoias da coroa, non de Ourense, senón de Galicia toda. Corran a catar o aperitivo nesta mostra, que logo acaba. E reciba el o máximo recoñecemento e parabéns.
