Xa, escolarizados todos, sabemos ler e escribir en varios idiomas -cando menos dous, este e o irmán grande- e temos integrado na nosa normalidade comunicativa signos e símbolos a esgalla. Uns transmiten ideas puras, (o círculo vermello cunha banda branca no centro dinos que o paso está prohibido, por exemplo) e chámanlle ideogramas; outros axudados de imaxes (o simpático coche caendo ao mar que hai nos portos ou o cigarro tachado para indicar que non se fume) e son os pictogramas. E tan dentro da cabeciña temos eses sinais que cando chegamos a un stop, non precisamos que haxa unha persoa ao lado que nos pida de viva voz que pisemos o freo. Ou cando buscamos o baño nun restaurante soemos interpretar correctamente, incluso sen axuda, os monequiños e as frechiñas, e dirixímonos ao correspondente, homes ou mulleres, e non á saída ou á cociña. Se a vostedes tamén lles ocorre isto, como supuño, e como a todo o mundo que coñezo lle pasa o mesmo, non acabo de entender porque na información do tempo na televisión nos tratan como parvos.
Ou sexa, se nos poñen os solciños sobre Galicia, a nube da que cae auga sobre Andalucía e a folerpiña de neve sobre os Pirineos, non vexo necesidade de que nos furen a cabeza repetíndonos unha e outra vez con palabras o que temos diante dos ollos e sabemos interpretar. E como aprendemos tamén os números e o signo que indica negativo, sabemos as temperaturas de Málaga, Ceuta, Melilla ou Albacete, con só botarlle un ollo, sen que nolas lean todas. A información redundante que non achega nada, é puro e prescindible ruído comunicativo. O que pasa é que todo isto entra dentro dunha certa tendencia, non sei se consciente e planificada ou inercial, que trata de promover a idiotización colectiva, a través da transmisión permanente de sensacións de intranquilidade. De que as persoas perdan a súa autonomía persoal e volvan ser súbditas, buscar amo que as protexa dos males do mundo e que pensen e actúen por elas. Incluso en algo tan anodino como a información meteorolóxica. E evoluciona así, claro, o vocabulario.
Antes diciamos choviñar, chover, arroiar, escampar, xear, nevar, lostregar... e matizabamos con adverbios ou locucións de cantidade ou modo. Chove moito. Chove espantosamente. Fai un sol de carallo. Pero agora chámanlle a todo, por xunto, 'alerta'. Haina vermella, laranxa, amarela... o caso é estarmos sempre alerta. Pois ben, creo que nesta liña intranquilizadora aínda se podían inventar outras alertas máis para o desacougo permanente. A 'alerta negra', por exemplo, produciríase todos os días en canto se puxese o sol. Que faga noite pecha, non mo negarán, é unha situación tan de risco como andar cos ollos cerrados, podemos bater coas paredes; hai, pois, que acender as luces. Outra sería 'alerta indiscriminada' cando non houbese ningunha situación especial á vista: un día de sol morno de primavera, por exemplo. Pois, efectivamente, en calquera momento pode pasar calquera cousa... un metorito, un terremoto, unha avespa, unha insolación, unha alerxia, torcer un pé... Non se trata de andar pola vida feliz despistado sen que nos advirtan que O'Perigo anda solto. Uns pesados.
