Estou en San Xoán de Luz. Sentado nunha terraza. Para comer. O día é claro, a compañía boa, o lugar aínda máis fermoso do habitual. Hai ao lado unha festa dunha cervexa vasca de nome difícil de lembrar, con moitos kas e erres, iso si. Non escoito ningún rebumbio nas mesas nin na rúa. A xente fala baixo. E está cheo. Non hai a tortura gratuíta da música ambiente non desexada. E aínda que creo que por estas terras tamén coñecen os televisores, non vin ningún. Respírase calma. Tranquilidade. A xente ten coidado en non molestar aos dos lados. Se cadra porque a comida que pedín é o peor en cousa de marrau que nunca vin, reparo en detalles.
O do prato, un mousse da casa, resultou ser maiormente sangue de porco, algo así como unha roda grande de morcilla de Burgos recén feita e sen arroz e só “marcada” na cociña. Probas que nos dá El Señor. Entrementres enviaba máis que comía o sanguiñolento prato, unha parella de pombas petiscaban alternativamente un cacho de pan que alguén tirara ao chan. E uns pardaos andaban ao quite entremeténdose entre as dúas pombas por ver de apañaren algunha migallíña solta. E apañaban. Sen conflito. Sen que as atacasen as pombas. Parecía que todas entendían aquel xogo de alternancias. Agora ti, agora eu, agora o pequeno.
E de repente, reparo. Ningunha pomba erguera o voo. Ningunha pomba alexou –bateu as alas- agresiva ou nerviosa. Nin pomba nin pardao ousaron subir ás mesas a medida que ían sendo abandonadas pola clientela, para comiscaren os restos. Se todos chegan ser de “mousse” de porco, daríalles a razón. Pero alí había de todo o que se pode topar nun porto basco. Daquela dou en cismar. Haberá aves máis educadas que outras dentro da mesma especie? Terá isto que ver co comportamento global do que hai ao redor? Lembro ter lido que os corvos de Nova York graznan de forma distinta aos da zona rural do leste americano porque o ruído ambiente da cidade así os condiciona. E que os negros corvos que pasan dun lugar a outro son, digámolo así, bilingües. Granzan como newyorkers cando están na cidade e graznan como paisanos cando andan polo rural de Vermont, por exemplo.
E lembrei a extinción do dodó –unha das primeiras rexistradas e imputadas ao home occidental- na illa de Mauricio. Foi por causa de o dodó non ter inventariado xeneticamente entre os seus inimigos ao home –non os había en Mauricio antes do asentamento dos europeos- e así os mataron a paus, simplemente. E lembrei, incluso, a manipulación dos sentimentos animais que fixera un coñecido meu, hai ben de anos, cando na disparatada loita contra a Autopista do Atlántico, metera un burro e unha vaca nun túnel e fixera rebentar unha chea de petardos onda eles para logo –xa cos xornalista diante- facerlles ver que o gando, burros e vacas –alí estaban os exemplos vivos que non mentína- negábanse a pasar por aqueles buratos debaixo da autopista.
En fin, das moitas cousas que me cobizaron desta volta por fóra da casa, esta das pombas de pacífica e harmónica convivencia, foi das que máis. Non sei se se podería traer semente delas, ou se no cruce coas desta terra se volvería a descendencia rabuda, maleducada e cocha. Non sei. Tamén habería outras medidas, para que as de aquí non incordiasen, claro. E fáciles.
