De repente vas un pouco distraído, pensando noutra cousa calquera, un pouco apurado, se cadra, xiras o volante coma sempre, enfías o coche polo portón, baixas a rampla e zas, raspas nunha columna do garaxe. Como non é moi probable que a columna cambiase de sitio desde a última vez que entraches, seguramente o erro veu da túa parte e non xiraches o volante coma sempre. Ou sexa tes as mesmas posibilidades de botarlle a culpa á columna que cando pegas coas dedas dun pé descalzo na pata dunha silla: cero; que doe máis.
E agora, despois do raspallón, ábrense dúas posibilidades: a) que teñas un coche novo, b) que teñas un coche vello. No suposto do coche novo, indubidablemente encabuxaraste contigo mesmo. O máis suave sería dicir “vaia carallo” e o máis bruto, irreproducible neste amable espazo para todos os públicos, pero sen dúbida incluiría imprecacións entre a escatoloxía e maternidade propia ou allea, aínda que as columnas carezan de nai coñecida. En fin. Cando un rematase de aparcar, baixaría, miraría, comprobaría danos e tería que empezar a pensar se dar parte ao seguro ou non, se lle compensa perder a franquicia, etc. etc. Un lío engadido a un cabreo. Mala forma de chegar a casa ou de saír dela. No caso b), ou sexa vostede é propietario dun coche vello, o escenario é radicalmente distinto. Oiría o ruidiño do raspallón e como moito, chascaría a lingua condescendente ao tempo que erguería unha cella, e incluso poida que dixese algo así como “pfff!” e esquecería o tema de inmediato. Tanto que nin ao baixar do coche miraría. O coche está para servizo do amo e non ao revés. Y otra cosa, mariposa.
E non só por isto, pero creo que, de non dar problemas especiais, ter un coche vello ten innúmeras vantaxes. Para empezar, os ladróns, disuadidos de partida. A quen se lle ocorrería roubar un coche como o meu, un C-5 con trescentos quince mil quilómetros? Se é para vender, desde logo, moi mal asunto; para picalo para leña, tamén mal. Se cadra aínda habería que pagar para que cho recollesen.
Segunda, non é preciso saber a matrícula. Si. Cando entras nun aparcadoiro grande, tipo aeroporto, sabes que o teu coche é, digamos, un Citroën C-5 gris. Como tantos outros. E terías que lembrar a matrícula. Eu non sei a do meu. En cambio se o tes customizado, personalizado coas cicatrices propias dos raspallóns da vida –ou mellor dito da historia, pois vida non teñen- a identificación é moito máis fácil. Terceira, non provocas envexas cochas aos coches. Xa se sabe que a verde envexa é tóxica sempre para o que a vive e pode ser incluso negativa para o suxeito pasivo, que diría Facenda. Algún desgraciado que raia coches ou similar, nunca se fixaría nun coche vello. Cuarta, o maleteiro é un maleteiro, non é un sitio que mereza a limpeza da vaixela de diario. Ou sexa, que se vas por setas e cae algo do refugallo montesío das cestas, pois non pasa nada, límpase un pouco por riba e xa está. Para a enfermidade da limpeza excesiva e obsesiva dos propietarios dos coches novos, xa estás vacinado. Quinto, o coche, o pensamento idea coche, non che ocupa nin unha neurona. Sabes que é un obxecto útil, como a neveira, un bolígrafo, unhas tesoiras, por exemplo, pero que te leva onde ti queiras cando ti queiras. E punto. Desapareceu. Nada máis. Flu. Eu non volvo pensar no coche ata os seiscentos mil. Espero.
