Contar contoumo Segundo Alvarado Feijóo-Montenegro, amigo e vello xornalista de La Región hai xa ben de anos, e seguro que era certo: el era, dalgún modo, coprotagonista do conto, e os personaxes e a historia tiñan toda a verosimilitude do mundo. Lembro que mo comentou baixando a avenida da Habana, xa el enfermo, pero aínda con forzas abondas como para poñerse colorado e impostar voces a medida que avanzaba no relato e facía paradas no camiño para darlle expresividade á narración usando o corpo todo. Non en van o gabou moito Álvaro Cunqueiro como director de teatro.
En fin, imos co tema. Lembreino onte cando asistín a inauguración da exposición antolóxica de Prego de Oliver. Comenteille a anécdota a alguén, e para a miña satisfacción, xa a coñecía, polo que, indubidablemente debe ter moito de certa. Dicía Segundo que alá polos mediados dos sesenta había en Ourense dous pintores que non se falaban entre eles por causas escuras, se cadra formas de ver o mundo radicalmente distintas, celos profesionais ou algo así, pero como tantas veces, o motivo do desencontro que non o desencontro mesmo, esvaíase entre a néboa do tempo. Eran estes dous artistas Manuel Prego de Oliver e Luis Trabazo. Alvarado dicía, e eu crinllo, que farto desa inimizade estéril, foi falando cun e con outro ata que logrou convecelos para facer escenificar unha reconciliación. Non merece a pena levarse mal, dúas persoas coma vós en Ourense, etc, etc. Ademais, as cousas viñan dadas. De alí a pouco habíase celebrar unha exposición de Prego no Liceo. Así, Alvarado seica propuña que don Luís Trabazo asistise canda el como un convidado máis á inauguración, e que alí, diante de todo o mundo, darse unha aperta, etc.
E dito e feito. Ou case feito. Chegado o día, Segundo recolleu a Luís Trabazo e achegáronse xuntos ao Liceo. Pasaron a porta xiratoria, subiron as escaleiras do espello e cornucopia, entraron no Salón Nobre e comezaron a ver os cadros. De alí a pouco, achegouse don Manuel Prego aos dous e saudounos: “Ola Segundo. Ola Luís. Que tal? Canto tempo! Que? Que che parecen?” E contaba Alvarado que Luís Trabazo, sempre inxenioso e maiormente chalado, comezara a falar lentamente para dar tempo a que se aproximase o público de amigos comúns que estaban cabo do camiño da reconciliación que estaba a piques de se celebrar. E atoutiñante deu en dicir: “Pois, Manolo... ben, eu creo que, a dicir verdade, despois de considerar as cousas con calma e obxectividade, estes cadros... son... como che diria eu, con precisión...” E os achegados achegábanse máis para escoitar as gabanzas que non dubidaban ían a seguir antes dos abrazos que esperaba entre os dous xenios pictóricos da cidade. E o Luís Trabazos seguía errático para facer medrar expectación mentres se achegan os espectadores que faltaban: “Pois, como che diria eu, sintetizando, os teus cadros son todos, para dicilo con palabras exactas, unha puta merda”. O Alvarado botou as mans á cabeza. Algúns riron polo baixo, a maioría enfadáronse. A fama de Trabazo de tipo atolado medrou, e a de Manolo Prego de excelente pintor, tamén: os cadros seica eran unha marabilla. Non volveron falar. Desde logo fora unha reconciliación curiosa. Vexan a exposición que hai estes días. Sería envexa do Luís Trabazo. Seguramente.
