Así, con dous enes, tal e como pronunciou sempre o meu tío avó Roberto Vázquez-Monjardín, un dos introdutores daquel señorial deporte de raqueta e cortesía, neste pozo grande de tépedo bafo da burga no inverno e raxeira sol inmisericorde no verán. O Club, o Club Tennis, sociedade de elite local, vén de morrer despois de cento sete anos de vida. Se cadra era inevitable. En calquera caso, foi esmorecendo polo cambio deste cacho de mundo e non foi capaz de adaptarse. Igual que lle aconteceu a moitas outras sociedades polo camiño. Pero hoxe toca falar do Club.
Fundado alá por 1907 resultou ser un dos vehículos da introdución da modernidade social e deportiva na cidade; da xestión desa novidade que foi o ocio señorito en Ourense nas primeiras décadas do XX. Pensemos no tennis, aquí, en 1907, case vinte anos antes do primeiro asfalto nas estradas de Ourense; unha década antes da inauguración da Ponte Nova. Si. Non hai dúbida de que foi unha vangarda de modernidade e desexo de ir cos tempos capitalinos, parisinos e madrileños, que se albiscaban nas revistas. Chegou a contar cun himno propio –quen sabe hai cantos anos non se toca-, un pasodobre escrito en 1910 por un dos máis afamados músicos galegos do momento, Ricardo Coutier, daquela director da Banda de Música de Ourense. Apareceu o Club con ironía na novela “O Porco de Pé”, de Vicente Risco: “O tennis, en troques, era cousa reservada a xente escollida i-elegante. Iban a muller do enxiñeiro da Diputación, a do enxiñeiro de Minas, a do enxiñeiro de Montes, a do enxiñeiro agrónomo, a do enxiñeiro da Luz, as dos enxiñeiros d’Obras Públicas, as de Gómez, as de Pérez, as de Martínez e as de González. Iban as fillas de Don Celidonio. Iba Aser das Airas. UInhas vegadas xobagan: outras as donas faguían crochét, macramé, frivolité, encaixe Richelieu, calceta, punto por cima, punto de marca, bordado a realce, namentra-los cabaleiros dicían chistes”. Foi, daquela, vangarda dun cosmopolitismo bastante máis desprexuizado que un Liceo que era refuxio de costumes máis tradicionais, por iso nunca tivo sección deportiva nin campo festeiro. Falo de alá polos anos vinte e trinta. Lembremos a homenaxe, por exemplo, a Basilio Álvarez no campo que ocupaba o Club detrás da actual subdelegación do Goberno en 1928. Ou que Florentino Cuevillas, o máis dandi dos homes de Nós, foi secretario do Club. Nunca foi sociedade de moitos socios; nos mellores tempos uns trescentos. Escollidos, iso si. Non era fácil entrar. E moitos eran tamén socios ao tempo do Liceo; a inercia e tradición mandaba. Así, pouco a pouco, con esas “limpas” que se fan de cando en vez, a xente ía dándose de baixa de “recibos” que pagaba pero non usaba. Un xeito de subirse o soldo que todos temos practicado.
En fin. Que pasou? Non hai segredo ningún. Un investimento inmobiliario na cresta da burbulla inmobiliaria que resultou mal. Os líos de propiedade de Ramirás. O cambio social que fai que moitos socios teñan xa segundas vivendas no rural e na praia, a popularización das piscinas privadas ou das públicas de pagamento e das viaxes fin de semana... En fin. Gustaríame ver un libro coa historia do Club, combinando actas, lembranzas e fotografías. Para poñerlle flores fermosas de recoñecemento, neste tránsito, como todos, triste.
