Aprimeira –e non sei se a única- excursión que fixen na miña condición de estudante universitario foi un percorrido por Galicia cando enredaba en primeiro de Xeografía e Historia no Colexio Universitario do Posío. Acompañáronnos, lembro, seguro, dous profesores, X.C. Sierra de Prehistoria e a marabillosa Mecedes Durany, de medieval, e non sei se algún máis. Ano arriba ano abaixo, Sierra tiña vinte e sete ou vinte e oito, Mecedes vinte e cinco ou vinte e seis, e nós, dezasete e dezaoito. Lembro aquela viaxe trascendental na miña vida con nitidez. Monforte, Sarria –onde a amiga Conchita Goyache probou por primeira vez o pulpo-, Samos, Lugo –onde a unha moza se lle encaracolou o pelo pola humidade e a vin a contraluz debaixo dos soportais da Praza Maior e acabei casando con ela- Viladonga, Mondoñedo, San Martín de Mondoñedo, Ribadeo, Viveiro, Coruña, Sobrado dos Monxes, Melide, Santiago... E lembro da viaxe outras cousas importantes e algunhas miúdas. Unha delas é que eu levaba unha pequena maleta de cartón color coiro que había polo faiado da casa e que facía rir porque xa daquela era obsoleta. Outros levaban mochilas ferradas con aluminio e outros non sei. O que podo asegurar é que ninguén levaba maletas ou troleis con rodas, porque daquela, fíxense como cambia o mundo, non había.
Maletas e maleteiros. O Chancas. O extinto oficio deses homes forzudos que collían a maleta e a levaban do coche ao tren e do tren ao coche, eu xa non o coñecín. Aínda que si oín deles. Como oín dos que se dedicaban a sacar pedra do río. Outro oficio para o que tampouco cumpría unha preparación especial. Pero oír, o que se oe agora, sobre todo os venres en Santiago de cara a estación ou por aeroportos e beirarrúas da cidade en hora de chegada do tren ou dos buses de excursións é o traca-traca-trá das rodiñas –dúas ou catro- dos troleis arrastrados polos viaxeiros. E sempre sempre me pregunto porque fan esas rodas de plástico ríxido e non as fan de goma, dun caucho brando que absorba os impactos contra o chan e nos absolva do martirio sonoro intrusivo, expansivo, presumido de quen vai ou vén de viaxe. Non é a primeira vez que, na madrugada, pola rúa, cargo o troley en peso morto, camiño do intercambiador do bus das Lagoas, para non molestar aos veciños insomnes.
O outro día fun ao Carrefour, había moito que non ía, e vin uns carros plásticos e ultrasilenciosos que me cobizaron. Agacheime, palpeille as rodas e, efectivamente, eran brandas. Ou sexa que é posible. Neste mundo acelerado das maletas –aínda se lle chamaba en Galicia nos anos vinte, “malas”, do francés malle, relacionado co inglés mail, correo, en lembranza das sacas de transporte de correo, e aplicándolle o diminutivo francés, como en servilleta ou tarxeta-, digo, neste mundo acelerado que fixo que pasasemos en poucos anos dos maletóns de cartón ás finas de tela, despois con dúas rodiñas, logo ríxidas, con xa catro, troleis de tamaño cabina con asas extensibles, etc. ben podían evolucionar un chischo máis e dotalas de rodas, na medida do posible, insonoras. Os inimigos do ruído innecesario agradeceríamolo moito. E con iso, medraría un chischiño, a calma e o benestar dos cidadáns. Convirán comigo en que ese traca-traca-trá é feo e desacougante, máis parente do ruído dunha metralleta que da música melódica.
