Convirá comigo o lector en que é ben máis fácil prender lume a un monte que apagar un incendio, e en que é máis fácil facer chorar a un neno pequeno que facelo calar. Tampouco ten dificultade ningunha escachar un vaso de duralex contra o chan, pero é imposible pegar os anaquiños e que non se note a desfeita. E isto, como saben, tamén se aplica ás relacións humanas: a amizade rota entre dúas persoas non se dá reconstruído e das inimizades de familias, sairon Romeo e Xulieta. Por iso, ás veces, botamos man do dito de que só o tempo o cura todo. Por iso foi posible a transición política en España, porque xa pasara moito tempo da guerra e porque todos sabían que era mellor non mirar para un pasado no que todos os que actuaran -cada vez quedaban menos- tiñan máculas no seu comportamento. A guerra non só fora un levantamento contra a II República senón un fracaso colectivo. Sabíano todos e por iso a ninguén se lle fixo cargar coas culpas das checas, das sacas con destino Paracuellos, dos claudiados no Furriolo, dos mortos na praza de touros de Badajoz... E non se remexeu nun pasado que era incómodo polo fedor.
Os que eramos mozos na transición política asistimos ilusionados ao renacer da democracia. Sempre lembrarei as bandeiras do PCE ondeando alegres na Praza do Ferro aquel venres santo de 1977. Logo de superar as viles violencias de Grapo e FRAP viñeron anos de chumbo co tiro ao pichón de ETA: cazaban servidores públicos (políticos, funcionarios...) coma coellos e escapaban ao acobillo francés con absoluta impunidade; anos de máis de noventa mortos, como 1980. E a reacción tan humanamente comprensible como rexeitable politicamente dos que responderon á cacería con cacería, ferro e lume. Pero a sociedade democrática e moderna que creamos foi respondendo. Houbo xuízos e condenas. Para uns e para outros. E todos sabíamos que pola triple división de poderes das democracias, unha vez que falan os tribunais, calan as persoas. Xa vén no Quixote: falen cartas e calen barbas. O terrorismo encistouse e acabou matando tamén aos seus fartos e que só querían vivir vida de persoas, como Yoyes. E esa tolemia se apagou cando comezaron outras ameazan máis globais.
En fin, que agora teño medo de que a nosa democracia sexa un vaso de duralex nun alzadeiro inestable. Hai que aseguralo e non permitir que uns mociños que non viviron eses tempos se deixen seducir polo fascismo do suposto antifascismo e polos posters románticos daquel irresponsable asmático arxentino que fumaba puros cubanos. Eu defendín e defenderei sempre o dereito á palabra de todo o mundo, tamén nos ámbitos universitarios. Defendín á popular María San Gil, á non sei que Rosa Díez, e agora tócame defender a Felipe González. Non podemos permitir que a universidade sexa un reduto dominado politicamente por adolescentes tardíos, inexpertos, inxenuos que tratan de sobreporse mesiánicamente á historia e incluso desprezando as decisións dos tribunais de xustiza da democracia. A autonomía universitaria non pode ser espazos opacos á lei e ao sentido común. Efectivamente, prender lume é máis fácil que apagalo. Desacóugame, fondamente, que nos últimos anos se enrocasen políticas frontistas, de negación, no que o discurso político se reduza á derrrota do opoñente político, a consideralo simplemente inimigo a combater e vencer. Así se cementou o camiño da guerra. Sería simpático se non fose desacougante e preocupante a confusión de Iglesias Turrión entre “saúde democrática” e “boicot fascista” e a apelación á “memoria” imposible duns estudantes nacidos todos ao agarimo das bonanzas do sistema democrático e social de que gozamos e que foi construído coa bonhomía, elasticidade, acordo e esforzo intelectual dos que naceron antes ca eles. Sobre todo, os deostados partidos maioritarios. O PSOE debería aprender a lección e coidar as compañías.
