Non nas de vostede, amable lector, que sen dúbida as terá... unha delas, perder o seu precioso tempo lendo esta divagación intranscendente. Tampouco nas bondades de ningunha outra persoa coñecida ou por coñecer, que de todo haberá, sen dúbida, entre os oito mil millóns de persoas que seica habitan este pálido punto azul do Universo.
Hoxe deume por pensar nas bondades da emigración. E si. Basta de chorar. Os historiadores -por exemplo o sabio ourensán Xosé Manuel Núñez Seixas- téñennos ilustrado sobre os debates que se produciron de acabalo entre o XIX e o XX sobre se era bo ou malo que se movese a poboación duns lados para outros... como levamos facendo, por outra parte, desde que saímos de África, hai tempo xa. E as reflexións eran semellantes en Italia, Irlanda, Galicia... Uns dicían que marchaban as mellores forzas, os máis mozos, co que se restaba ese potencial ao país... Outros, que o que marchaba era excedente de poboación e que sempre ían vivir mellor nos países de provisión ca nos de saída. Uns pensaban que xamais volverían; outros, dicían, que na Habana ou Buenos Aires, gañaban no amor da terra que deixaban. Uns teimaban en que os cartos e as novas ideas dos que volvían, axudarían a modernizar o país de orixe. Outros puñan o punto de vista no sufrimento persoal do que marchaba forzado por unha dura realidade. Outros, teimaban en que non somos vexetais, eses si teñen raíces, senón animais racionais con patas e capacidade de pensar e vivir aquí e acolá e coa ilusión do horizonte que nos chama sempre máis alá. Tamén o ñu ou as andoriñas viaxan. E así, poderiamos engadir argumentos dunha e outra parte, ata o infinito, pois a botella sempre que está medio chea é que está e medio baleira, tamén.
Só en contadas ocasión se puña foco no interese e conveniencia para as persoas concretas. Téñolles contado nalgunha ocasión que un día presentando ao amigo Xosé Neira Vilas dixen del que fora home de catro vidas: a da aldea natal dos anos trinta, a da Arxentina exuberante dos cincuenta, a da Cuba revolucionaria dos sesenta, a da Galicia fraguiana dos noventa... El contárame que topara en Gres amigos da infancia cos que levaba as vacas ó monte de neno e que afogaran o impulso emigratorio. Si. E seguiron sempre na casa. Coa aguillada e o sacho, coa taberna e o dominó, afeitos a rosmar polo baixo e ir a misa de 12 o domingo... E si. Fora unha opción. Pero a de vivir varias vidas tamén. E estaba contento de telas vivido.
E si. Algúns días, coma hoxe, un enfróntase á realidade de vivir nunha cidade desilusionada, pequena, avellentada, paralizada, histriónica, acomodaticia, sen masa crítica, sen épica nin lírica, que trata cuestións graves e transcendentes co mol sarcasmo da resignación e convencida de que hai que se buscar a vidiña nun espazo de eternas “potencialidades”, sen decatarse de que o tempo pasa, e nós, sobre todo nós, con el.
E aí, neses días, vexo de marabilla a alternativa emigratoria dos nosos fillos e fillas. Mozos e mozas preparados, dispostos, emprendedores, multilingües, destemidos, fillos xa do mundo global dos ordenadores, das novas tecnoloxías, que ante a parálise da pulsión cidadá nesta sociedade que ás veces parece non superou o vello sistema señorial, agarran as súas mochilas de preparación e vida, os seus portátiles, os seus cascos, e van medrar, loitar, aprender e partirse o peito polo mundo adiante en vez de repregárense coas esperanzas murchas na acomodaticia molicie ourensá. E si, días coma hoxe estou encantado de ter as fillas fóra. Inda que só sexa porque así, sempre terán a posibilidade de volver. E xulgarnos a todos, cos ollos limpos do bafo da Burga.
