Leo un deses chistes que adoitan chegar polo mesmo Facebook polo que tantas cousas chegan. Refírese a un home que viaxa en avión por vez primeira e interroga á azafata a cerca de aspectos varios relacionados, case que todos eles coas medidas de seguridade das que dispón o aparato.
Chegado o momento oportuno inquire da profesional aérea de cabina (fíxense que bonitiño me quedou isto que puidera pasar por ser un eufemismo, cando do que realmente se trata é dunha cursilada; disimúlenma) por onde sairían do avión no caso de que prendese lume e este se incendiase. Pola tele, respondeulle a azafata sen se cortar un pelo. Hai anos, tantos que debeu ser no 2002, no mesmo día no que prendeu lume un avión de Iberia logo de saír de Nova York, pra min que foi en agosto, tamén prendeu noutro de Qantas, a aeroliña australiana by excellence, cando menos daquela; non sei hoxe, cando todo tanto muda. Sucedeu logo de despegar do aeroporto de Sidney e nese avión viña este escribidor de vostedes. Primeiro comezou a facer un calor inusual na cabina dun avión, logo comezou a cheirar algo a fume e, por fin, o comandante do avión avisou pola megafonía de que tiñamos que dar volta e volver aterrar a causa dunha avaría. Logo xa foi algo máis explícito: díxonos que non nos preocuparamos que o que sucedía era que prendera lume na bodega de equipaxes, pero que xa fora controlado o incendio polo sistema de seguridade propio e conviña regresar ó aeroporto pra saír de dúbidas, comprobar que todo seguía ben e funcionando antes de volver despegar de novo.
Puxéronseme non lles quero concretar onde e os que. Este escribidor foi mariño e sabe moi ben que o peor inimigo nun barco é un incendio a bordo. Imaxínense nun avión. Acababamos de despegar e cada vez facía máis calor. Os depósitos de combustible estarían petados de carburante pois o aeroporto de destino era o de Singapur. Non se podían baleirar enriba da cidade, tampouco no mar e, no momento de tomar terra, un mal bater do avión dado contra a pista de aterraxe, cargado como estaba de combustible, podía quebralo e incendiar todo cunha simple faísca xurdida do roce da fuselaxe contra o chapapote da pista. Non lles digo onde se me situaron entón, cando fun consciente disto.
Viaxabamos en primeira -a Universidade La Trobe de Melbourne sempre foi moi xenerosa con nós- de xeito que nas butacas de enfronte, situadas na ringleira de asentos paralela á nosa viaxaba unha parella de chinos completamente demudados. Grazas a ela, que tirou de abanico e comezou a se airear con el, comecei ser consciente da realidade. A nai da miña terceira filla comezou a se poñer nerviosa, tanto que me instou a que reclamara a presenza dun azafato, alto e fermoso, que a tranquilizase. Chameino, veu o galán, axeonllouse onda ela, comezou a tranquilizala e, de alí a pouco, contaxiouse do ser nerviosismo de maneira tal que me vin na imperiosa necesidade de os tranquilizar ós dous. Mentres tanto o avión seguía dando voltas non sei se consumindo algo de combustible ou se, ben polo contrario, agardando a que os do aeroporto organizasen o imprevisto e perigosísimo aterraxe. Cando debeu considerarse que todo estaba debidamente disposto o avión comezou a baixar. A pasaxe non pegara nin un so berro, non houbo escenas ningunhas de pánico ou de histeria e só se produciu unha lóxica intranquilidade colectiva cando puidemos observar que, á par do avión, corrían varios coches de bombeiros e de ambulancias e que estabamos aterrando enriba dun mar de escuma. Pero avión pousou en terra como puidera facelo un plumón de pomba empuxado por un ventiño lene.
Cando descendemos do avión agardábannos dúas ringleiras de mesas de despacho, atendidas por uns funcionarios que nos reclamaron os pasaportes pra os poñer en orde, sairamos de Australia, regresaramos a Australia sen ter pisado outra terra e volveriamos saír de Australia á volta dunhas poucas, bastantes horas. Logo pasáronnos a unha enorme sala na que tivemos que, a falta de sitio millor onde facelo, chantármonos no chan. De alí a pouco apareceu o comandante do avión. Paseouse entre nós cunha comprensible cara de satisfacción polo deber cumprido, pero non xurdiu nin un aplauso ou calquera outra mostra de gratitude ou felicitación. A xente comezaba ser consciente do que pasara.
Ó pouco tempo comezaron a dispor a continuidade da viaxe. Tiven que convencer á miña muller de que todo estaba en orde, de que estatisticamente era imposible que volvera suceder outra avaría, de maneira que, acadada a calma, á volta de sete horas despegamos noutro avión rumbo a Singapur esa cidade que, sendo moito máis do que vou dicir, a min antóllaseme coma unha longa rúa abeirada de tendas e comercios varios. Chegamos a Singapur cun motor do avión avariado; é dicir, sen funcionar. Ben se ve que a estatística non é unha ciencia exacta. Con todo o feito de regresar de Sidney a Compostela ocupou, previas escalas en Singapur e Londres, ocupou tres días. Non lles conto como chegamos.
Tamén ben se ve que estou xa nun tempo da miña vida afectado pola que se coñece como a síndrome da API, ou sexa, de AP... Idade o que nos leva a recordar algunhas das batalliñas vividas contra o destino. Espero que os meus lectores saiban comprendelo e desculpalo. Dígoo así porque no fondo, estas historias con final feliz, agradécense ben máis que a triste historia colectiva que levamos vivido nos pasados anos, case que dende o 2011 cando a crise económica provocada polas hipotecas sub-prime, e de seguido por unha crise política e institucional que, vividos os anos iniciais da nosa andaina democrática, ninguén supuña que acabaría producíndose. Ou iso penso eu. Aínda no medio dun incendio coma este que recordo cabe o milagre da esperanza. Ogallá poñamos pé en terra e de novo poidamos camiñar xuntos.
