Vivimos uns tempos que non sei se son ben máis curiosos que os que os precederon, pero ser sono bastante. Son moi, pero que moi curiosos. Neles a xente perdeu, na súa gran maioría e cando menos en gran parte, a súa propia capacidade de admiración...o que é tanto como dicir que perdeu en gran medida esa característica, propia non tan só dos humanos, pero si os máis significados seres impulsados por ela, cal é curiosidade.
Hoxe, a máis da xente, só se sinte marabillada por algo se ese algo o foi, se ese algo marabillou antes a moita outra. O marabilloso expéndese, dende hai xa moitos anos, demasiados anos como pra non resultar inquietante, nas pantallas da televisión e máis do cine; algo tamén nos xornais e revistas, pero menos na radio e dun xeito definitivo, total, nas pantallas dos teléfonos móbiles ou das tabletas.
E que é o que tanto marabilla neses artefactiños domesticadores, amansadores, adurmecedores da vontade humana? Por suposto que non a agudeza, nin o inxenio, por non dicir que nin a intelixencia, nin a verdade do que neles se narra afirma ou sentencia. Que va! Élles o número de “gustames”, o número de corazonciños, de puños pechados e co dedo polegar en ristre... o que acaba marabillando á xente, cada vez a máis xente.
Chegou o día no que cen mil moscas asistentes á estrita convocatoria de tales feces fecais poden, a maiores de acudir presurosas, acabar marabilladas por tan estrita circunstancia. Ha ser así de xeito que as dez, cen mil ou cen mil millóns de moscas das de marras que compomos o enxameo humano, acabaremos por nos dar de fuciños coa profecía (ou así) de Samaniego, xa saben: “A un pastel de rica miel dos mil moscas acudieron que por golosas murieron presas de patas en él. Otra dentro de un pastel enterró su golosina. Si bien se examina los humanos corazones perecen en las prisiones del vicio que los domina”. Se o queren dito doutro xeito e noutro idioma: a cabra co vicio da cos cornos no cu, porque a verdade é que moito, o que se di moito, a este Don Felix María de Samaniego, moito non se lle entende.
Veño de ler na prensa que anda por eiquí, pola nosa terra, ese actor de Hollywood que ligou coa muller de roxo naquela película entranable, Pretty woman, era o seu título, Julia Roberts chamábase ela, mentres el acabou casando cunha d’A Coruña, de alí contra Oleiros onde viven os máis ricos de Galicia, baixo a férula do seu alcalde Gelo, o que constitúe outra marabilla. Pois a esposa de tan significado personaxe ten unha conta desas que se teñen nas redes, unha conta que ten seguidores cotiás con máis de sesenta e catro mil deles; é dicir que, a todas luces, ela é unha influencer que, levada dunha innegable dose de altruísmo, acada axudas prás mil empresas humanitarias apoiadas por ela e máis polo seu home; tradución: as axudas prodúcense pola capacidade de convocatoria dos influencers en maior medida que pola propia necesidade moral de prestalas. En moitas delas funciona máis a simpatía que xera a parella, o estrelado da carreira cinematográfica del, que o moral e eticamente que está ou debera estar indicada a prestación de auxilio no mar a aqueles que foxen de conflitos bélicos, da persecución ou da miseria.
Non está mal, nin moito menos, que xentes coma este matrimonio afortunado poñan a súa sona ó servizo dunha causa, ou dunhas causas xustas; ben polo contrario é moito de agradecer. O preocupante é que a xente, marabillada máis polo glamour que desprende a parella que polo duro existir dos fuxidos, acabe colaborando sen a total constancia do seu esforzo, porque isto pode querer dicir que, se hoxe o fan levados por esa admiración xerada pola sona dunha parella, mañá poden facelo levados pola admiración causada por outra cando o destino que se das súas aportacións poida ser encamiñado en direccións inapropiadas, que habelas hainas e aínda non sabemos cantas e ó parecer pouco preocupa.
Vivimos tempos nos que, perdida gran parte da curiosidade intelectual que nos dominaba outrora, aceptamos todo tipo de suxestións chegadas onda nós a través desa pequena pantalla, dotada dun enorme poder de atracción, que, presente nos nosos teléfonos móbiles, veu substituír as capeliñas de outrora ou os púlpitos de hai uns cantos anos, aqueles que guiaban as nosas conciencias encamiñándoas non so a unhas crenzas, que tamén, senón que de paso as dotaban dunha altura de miras da que as pantalliñas carecen.
Acaso se deba isto a que, mentres antes había que escoitar as prédicas pronunciadas dende embaixo, pronunciadas que eran dende o púlpito, agora as contemplamos dende enriba, cara embaixo, de xeito que, se antes nos sentiamos fieis, agora nos solprendemos créndonos deuses, pequenos demiurgos, habitantes de pequenos mundos persoais confundidos ou ignorantes dos mundos que nos rodean e sen sentir a máis mínima curiosidade por coñecelos. E así nos vai e, o que é peor, así nos ha ir nun futuro non lonxano.
E mentres o mundo segue. Outrora acabaron cos máis dos vales máis vizosos de Galicia, enchéndoos de auga. Agora baléiranos de auga, morren os peixes, quedan ó aire as vergonzas e a microcistina nese légamo deletereo e noxento, estragan a fauna anfibia, producen electricidade coa nosa auga e véndennola ó mesmo prezo que aqueles que a consumen a centos ou a miles de quilómetros porque lle vai calor en tanto que nos durmimos cunha mantiña a man por se viñera fresco o serdía. E non hai influencer que nos inflúa e nos convenza de que algo hai que facer, de que algo deberemos facer pra poder deixar, dunha bendita vez, de ser tan obsecuentes. Se este non é “O Divino Sainete” e se este é o mundo que quixemos que o demo nos leve.
