Aínda coa túa crista acernada e mocha -díxenlle-,/ non serás un covarde,/ horrible corvo vetusto e ameazador./ Evadido da ribeira nocturna./ Dime cal é o teu nome na ribeira da Noite Plutónica!'. (O Corvo, Edgar Allan Poe).
Cando a tardiña se vai deixando envolver polo manteo que converte a noite sen lúa nun negror infernal, aparece fronte ao supermercado a vella camioneta do home do sorriso esquecido e da mirada triste, desprovisto deses estraños papeis que as persoas precisan para merecer a categoría de cidadáns. No asento do lado amontóanse, coma sacos de patacas, unha muller e tres nenos, fincando os rostros contra o parabrisas que nalgún tempo debeu ser de cristal. A noite, sempre a noite!
O indocumentado condutor, aspirante a cidadán, estaciona o auto diante dos catro inmensos contedores da recollida selectiva. Os pequerrechos, ao apearse, collen o andante para sentarse a xogar -sen xoguetes- na soleira do meu portal. Mentres, os pais agardan dentro da furgoneta ata o instante no que o richiar da persiana do establecemento alimentario consigue crebar a indiferenza que os mantén talmente distraídos. As empregadas saen do local, coa rutina de sempre, desfilando coas caixas das sobras que van depositar no recipiente legalmente autorizado para iso que lle chaman lixo orgánico: o contedor da tapa verde.
Disimulando canto poden, os autochamados cidadáns, apuran o paso pola beirarrúa, tratando de ignorar a presenza dos desafiuzados, mirando de esguello para evitar que lle remorda a conciencia. Coma se a miseria e a escuridade dos outros non fose cousa da súa incumbencia, coma se todo o que acontece fora algo natural que pasa porque ten que pasar.
As da tenda de ultramarinos atravesan a rúa para cumprir co ritual de encher a rebordar o contedor da recollida selectiva. O pai, a nai, e os seus cativos dispóñense a rebulir e rebuscar nos contedores, na procura do antídoto contra a fame: recortes da mortadela, iogures caducados, restos de queixo, peixes tocados, laranxas podres... A noite, sempre a noite!
A súa ansia por atopar algo para levar á boca interrómpese bruscamente polo escracho dunha gaivota, desas que viñeron Miño arriba en busca de carnaza, que se pousa sen permiso na tapa do contedor, cacarexando como ladran os cans, reivindicando un dereito de barra que o teimoso paxaro eleva á condición de constitucional, ata conseguir que os sen patria fuxan do lugar.
Ah! Cando van subir á furgoneta para o retorno sen destino, observan atónitos como a policía protexe a entrada do edificio do lado. Cando o soubo o meu tío Lisardo, díxome que talvez se tratara dunha medida preventiva para evitar que lle fagan escracho a un representante legal, farto de facer falcatrúas, que vive nese portal.
Un paso máis adiante, dúas lerchas latrican da pouca educación do meniño que mexa ao pé dunha árbore, e acarician intensamente ao cadeliño dunha delas que fai as súas necesidades na beirarrúa, sen coidado nin pudor. A noite, sempre a noite!
