“Deixa passar o vento/ Sem lhe perguntar nada./
Seu sentido é apenas/ Ser o vento que passa…”
(Fernando Pessoa,
Odes de Ricardo Reis, Deixa passar o vento).
Na véspera da Noiteboa -que xa queda tan lonxe– Roberto envioume un whatsapp para felicitarme as festas, e eu respondinlle decontado cunha chamada telefónica. Quería escoitar a súa voz, fascinante e sedutora como a luzada da lúa, tan suave e agradábel como a seda, capaz de apoucar as intemperies e os aconteceres cargosos que tanto infestan estes tempos abruptos, acugulados de estragos, ... de mediocridade e confusión.
Preguntámonos pola vida e pola saúde, pola nosa e pola da familia e, case sen querer, falando da sinxeleza das cousas, fómonos imbuíndo nunha pracenteira conversa, coloreada de sabores excelsos e fragrancias intensas. Ao evocarlle a miña feliz condición de aldeanizado, enfiamos os sentires e a cháchara cara a alcoba das paixóns e emprendémola cos ovos da casa –ou ovos de pita, como os define outro amigo noso– «Nós temos cinco galiñas e satisfán abondo as nosas apetencias». Roberto enmudeceu un instante e deseguida exclamou: “Non hai comparanza, nin no sabor nin no aroma nin na esencia!”. E ten razón, os ovos do supermercado -os que non son de pita, vaia!- son talmente insípidos, non saben a nada. Para a tortilla de pataca non hai como os ovos da casa.
Finalmente levamos a conversa cara a incomparábel fragrancia que tanto enfeitizara os nosos sentidos: a película de Vittorio Gassman, Profumo di donna, capaz de exhalar inmensas nubes de xasmín. E falamos, obviamente, das penetrantes exuberancias que sempre ocuparán o camarín central do templo dos olores e gozos sublimes: o aroma do café, a fragrancia do tabaco e, por suposto, o incomparábel recendo da tortilla de pataca con ovos da casa. Que nunca nos falte a dozura e o relax dos ulidos que amados!
Nestes días invernizos, cando a voraz anoitecida engule a tarde antes de que naza, cando xememos ata a extenuación por desembeleñar a madeixa das lembranzas, cando ao ano que xa feneceu lle custou tanto despedirse; mentres o novo espreitaba impaciente o descoido do moribundo, para darlle o empurrón letal cara ao precipicio da memoria e apoleirarse no seu niño de pétalos de caraveis e guizos de escambróns, cando a melancolía aínda teima e gurra contra a euforia, cando semella que todo está a piques de estragarse, sempre aparece o auxilio das fragrancias amadas e das vellas amizades que, nestes días de letarxia, axiña acoden con suma presteza, en forma de sabores incomparábeis, de whatsapp ou chamadas telefónicas apracíbeis. E sempre veñen dispostas a suavizarche, con aromáticas pingadas de refrescantes cavas, a secura dos amados ausentes, dos turróns cargosos e das uvas secas, ata amansarche e adozar os aconteceres pretéritos e as nostalxias porfionas, ata amornarche con apócemas benditas a doenza dos infortunios e maluras, causados talvez pola repugnante hernia dos inesperados estorbos que foron inzando, cada día do pasado, entre os zumes gástricos da porfiona amnesia e o irresistíbel ardor das irredentas lembranzas.
(Conta o meu tío Lisardo que un dos recordos máis agradábeis que se acubillan na súa memoria é o aroma dunha tortilla, feita con patacas da terra e ovos da casa.Un intenso e inconfundíbel arrecendo que, cando a veciña cociñaba tortilla, conseguía atravesar a grosa parede de pedra que separaba as dúas casas. Era tal o devezo daquel cheiror que, cando as sospeitas lle rebulían no padal, o meu tío arrimaba as ventas contra a parede para poder gozar daquel olor tan sublime, ata constatar que todo se esvaecía completamente).
