Pouco me importa
Pouco me importa o quê?
Não sei: pouco me importa.
(Poemas Inconjuntos, Alberto Caeiro).
Nunha ocasión, aquel eximio -e entrañable- profesor do Instituto Blanco Amor, don Teodoro L. Sanmartín, ameazou cunha falta de orde, por insolidarios, a dous alumnos que pretendían permanecer agarrados aos seus pupitres, mentres os demais compañeiros decidían latar a clase de Lingua e Literatura, para ver o partido de fútbol da selección española. Finalmente non se consumou o castigo porque os rapaces abandonaron a aula e o profesor poido ver tranquilamente a competición.
Esoutro día, na véspera da festividade dos Santos, tivemos a ocasión de sentírmonos orgullosos pola proeza de solidariedade dos nosos lexítimos -e legalísimos- representantes no Congreso dos Deputados. Nun inusitado alarde interpretativo do artigo 14º da Constitución -sen distinción de sexo, relixión ou opinión- acordaron, por aclamación, deixar plantado ao seu presidente e, con premeditación e aleivosía, puxéronse a dar brincos polos corredores, saltando os chanzos das escaleiras de dous en dous, alancando por riba dos escanos, ata fugarse do posto de traballo para poder gozar dun merecido e longo fin de semana.
A présa das súas señorías era tan grande, que houbo algún que sequera tivo vagar de premer o botón e deixar constancia da súa postura diante da infecta reforma das pensións, e outros votaron sen agardar a saber como ficara a cousa finalmente: se gañaran, se perderan ou se había que xogar a prórroga por mor dun infortunado empate.
É un pouco triste ver persoas tan respectables fuxindo do seu traballo coma se alguén os tanguera cunha aguillada, sen decatarse de que calquera oficio, en cada tempo, ten servidumes, formas e xestos determinados. E o menos que se lle pode pedir, aos do oficio da representación pública, é que saiban gardar a compostura, nomeadamente a algúns que o único que fan no posto de traballo é premer un botón cando lle mandan.
Ah! O meu tío Lisardo anda coa mosca detrás da orella, porque xa pasaron varios días e aínda non sabe se, na famosa tarde de autos, houbo algún crebafolgas que persistiu impertérrito no seu escano ata oír o 'ite, missa est', correndo o grave risco de ver manchada a súa folla de servizo, por mor da falta de orde que lle poidera espetar o presidente (don J.P.) a causa da súa actitude tan pouco solidaria.
Pois iso. O Parlamento vén sendo algo asi coma Castroforte de Baralla, o pobo imaxinario da novela de Torrente Ballester, La Saga/Fuga de J.B. Existe e non existe ao mesmo tempo. Aínda que neste caso, ao revés do que acontece na obra literaria, existe administrativamente, mais non na realidade.
