Aínda que lle pareza unha solemne idiotez, eu son dos que non bebo auga despois de comer o pulpo, por máis que na miña familia todo o mundo faga o contrario ca min.
A miña teima ven de neno e gracias a ela xa hai moitos anos que os responsables municipais do Carballiño tiveron a ben honrarme coa concesión dun premio de xornalismo que gardo na casa con grato recordo.
Contaba eu, naquela columna, o mal que o pasei unha noite da miña infancia, logo de ter ido comer o pulpo ó mercado de Celanova co meu avó Enrique e beber auga da fonte pola tardiña. Unha auga fresca e saborosa que, sen embargo, cortoume de tal xeito a dixestión que non me fixo trousar a figadeira porque iso é cousa dos animais e non das persoas de ben.
É un dos moitos misterios que arrodean ó pulpo, por máis que sexa un dos pratos máis familiares cos que conta hoxe en día a nosa rica e diversa gastronomía de interior.
Velaí, o segundo dos misterios. É dicir, que sendo producto marítimo -case sempre de mares do alén-, onde mellor se cociñe sexa no interior. Si, xa sei que no Carballiño, por máis que eu prefira o dos meus veciños de Celanova -os fillos da Carmiña Tinoco- que lle teñen mellor collido o punto de ebulición. Como tamén sei iso da tradición que o liga ós conventos de Ourense... Pero, para os que non son de onda nós e andan estes días de feira en feira, non me diga que non constitúe un verdadeiro misterio, que sexa -imos dicir- Ourense onde se come o pulpo mellor .
Imos polo terceiro misterio, que tamén ten xerado debates dabondo e sobre o que eu sosteño unha teoría que carece de apoio etimolóxico, pero que se alicerza nunha certa lóxica que sei que me van rebater. Estou falando dos dous nomes, o castrapeado que todo o mundo utilizou e aínda utiliza, dende que o producto se popularizou a carón das feiras, das festas e das romarías. É dicir, o de polbo, que eu teño para min que é o do animal vivo -e así se refiren a el os mariñeiros- e o de pulpo, que é o que ferve na caldeira e se serve en talladas, con sal groso e aceite de oliva.
De tódolos xeitos, se algún misterio queda por resolver arredor do octópodo -e nisto si que estou seguro de que estaremos todos de acordo- é o que ten que ver coas contas que me fixo botar a lectura do record de cortadores -picadores, debería dicir na xerga pulpeira- que tivo lugar nantronte no Carballiño e que seica levou a picar a cada pulpeiro -ou pulpeira- unha media de 4,5 racións de pulpo por minuto para acabaren sendo capaces de cortar en total 1.500 racións en menos de 11 minutos.
Ou non me diga que non constitúe un misterio para vostede -por máis veces que se poña diante da caldeira- saber cómo fan as pulpeiras para calcularen as racións sen contaren nin pesaren as talladas que pican.
