A vida é ben fodida, querido Juan. Mentres soaban os acordes do mesmo órgano da igrexa que nos ocupou máis dunha conversa (para ser xusto debería dicir incluso algún debate, pola diferencia de criterio que mantiñamos ambos respecto do complexo proceso de reconstrucción do magno instrumento), ás mans de "don José" (así lle chamaches sempre, incluso nos momentos de meirande distanciamento persoal, que non afectivo), mergullado no recollemento dos seus tristeiros acordes quixen reproducir en imaxes a derradeira vez que falamos denantes de que o hospital se convertese na túa morada definitiva. Quixen reproducir esas últimas imaxes e debo recoñecer que case non fun capaz. Se cadra, uns minutos na rúa do Paseo, na compaña "da Caló" (a quen sei que lle profesabas un vello e moi sincero afecto), para preguntarche que tal ías e para escoitar cómo lle quitabas importancia ó transo polo que te estaba obrigando a cruzar esa fodida vida.
O silencio era de recollemento no edificio. Nese mesmo edificio no que ti tamén asistiches a despedir a tantos e tantos familiares e amigos e nos que incluso tocaches coa profesionalidade musical da que sempre fixeches gala para axudar a solemnizar tantas e tantas cerimonias.
A vida é así de fodida, querido Juan, pois cando por fin chegaran os arelados días propicios para gozar do clan -do numeroso clan que procreaches- e da música, sen ningunha outra interferencia, o destino -que ten sempre a mala baba de levar ós mellores antes de qué lles toque- decidiu que era hora de parar o reloxo e botar o pé á terra.
O silencio era de profundo recollemento colectivo dentro da igrexa. Pero aínda foi máis silencio, se cabe, no traxecto que separa a Praza do San Verísimo. Un silencio proporcional ó afecto -ó cariño- que todos che profesabamos porque nolo soubeches ripar coa túa bonhomía.
Cando chegamos alí, ó lugar onde todos acougaremos algún día, a casualidade colocoume diante dunha roseira, coas súas flores e coas súas espiñas, en plena alegoría vexetal da túa vida, das nosas vidas...
E cando as bágoas reprimidas comezaron a abrollar porque ti xa estabas dentro, o nó da gorxa permitiume cruzar dúas palabras con Miguel, o percusionista.
"!Criounos a moitos…, Toño!", díxome con voz entrecortada. Ó que eu só fun capaz de responder cun, "¡ben,sei, ben sei..., Miguel!", consciente de que no seu labor actual cos nenos de Celanova madura o froito daquela semente que ti e teu pai esparexestes en tantas e tantas novas vidas, renunciando incluso á vosa vida propia.
