Atravesando estamos na noite, leal Sancho, estes camiños da Terra da Chispa bañados por esta fermosísima lúa... pero oh miña sen par Dulcinea,con máis brillo e fulgor resplandecen eses teu ollos, amada míña!
-Non sei porque temos que cabalgar a estas horas, meu señor, aínda que se vuesa mercede pensa que é menester aquí estou eu, fiel a e disposto á nosa nova misión.
-Sancho, Sancho, hoxe reflexionar habemos sobre a luz e as sombras, e nada mellor que a paisaxe nocturna para observar o que luce e o que se agocha.
-Relucen os penedos co luar e agóchanse os xabaríns ó paso das nosas cabaleirias.É eso, señor?
-Eso tamén, leal escudeiro, pero falo doutras luces coma a nobreza e a lealdade e doutras sombras coma a inxustiza e a ignorancia. Reluce o home sabio e o bondadoso e agó- chase de si mesmo quen fai gala do seu infame proceder. Luces e sombras , sinónimos do ben e do mal, amigo fiel.
-Con que rectos consellos vai vuesa mercede, ensinándo- me a senda da fidalguía!Pero non me discutirá, inxenioso cabaleiro, que a lúa que nos acompaña semella un deli- cioso queixo,ou a roda de manteiga que nos deu a señora Xoana, ou a bola de pan, aquela panzota que compartiron connosco as xentes que habitan esta terra de afiadores. Non sei se lembrarme destes suculentos petiscos é luz ou é sombra, meu señor?
-Reflexionemos pois:O seu recordo faite feliz, Sancho? -Pacecéndome está que o saboreo outra vez.
-Vai esta lembranza acompañada dun vivo agrade-ce-
mento, leal amigo?
-Talmente agradecido quedei para a boa xente... que
Deus os ampare,señor.
-Dime Sancho, esta túa meditación saca de ti fermosas
evocacións?
-Faíseme a boca auga, mire vuesa mercede, se evoco. -Pois entón debo dicirche, amigo nobre, que aínda que
parecera unha actitude ou necesidade primaria,en verdade é luz. Luz coma a desa lúa misteriosa que riela no regueiro. -Rielar ou rillar... Ai canto se aprende meu señor nos
nocturnos camiños do mundo! -Decátaste, Sancho do que che digo? -Decato, señor. E non hei de catar.
