Tras publicarse que o ínclito Correa presume de participar tamén na decoración da alcaldesa de Valencia, a implicada alegou -moi na súa liña dialéctica- que Santa Rita, Rita, Rita, o que se dá non se quita. Os presuntos volsos de Luis Vuitton permitiron desentrañar outra fase de Rita Barberá, ao fío do agravamento do estado xudicial de Camps.
Segundo a mandataria valenciana e, en aplicación dos criterios esgrimidos contra o presidente valenciano, a metade dos españois sentaríanse no banquiño. Naquel momento non precisou en cal das dúas Españas atopábase ela mesma, pero se considera irrelevantes os seus bolsos en comparación cos agasallos destinados a zapatero, ¿por qué non confesou que os recibira, e da mesma xenerosa fonte có seu correlixionario? Tamén para este silencio temos resposta. Rita Barberá non quixo humillar a Camps a conta do diferente prezo dos obsequios presuntamente recibidos por ámbolos dous. Os bolsos de Louis Vuitton -non necesariamente recheos de anchoas do Cantábrico- empeoran a situación do PP ao introduciren un elemento de agravio comparativo, porque os traxes destinados ao presidente valenciano non eran precisamente de Armani, por poñer un equivalente no vestiario ao clásico da marroquinería. Ao crime da corrupción de Correa se lle sumaría así a descortesía do clasismo, impropio dun país maduro e laico. Rita Barberá súmase a Gorbachov e á familia Coppola na galería de persoeiros históricos que posaron xunto a productos de Louis Vuitton sen pagalos previamente.
No apartado das implacábeis taxacións, un bolso da alcaldesa equivale a dous traxes do presidente, un desfase presupostario que demostraría a desigual afinidade emocional cara a ambos de Correa, o home que se desfacía en agasallos sen esperar contrapartidas.
Non é o caso de ningún dos tripulanes deste artigo pero, se hai algo peor que ser pillado en fragante corrupción, é comprobar que un se corrompe por menos ca outros.
