O dicionario da Real Academia Galega, na súa segunda aceptación -das catro que ten-, di que fogar é a casa familiar. En definitiva, a casa. Porque penso que moi pouquiñas veces usamos o termo fogar para dicir onde vivimos. Quen se leva a palma é casa. Vivimos nun piso e sempre dicimos que marchamos para a casa. Mesmo se usamos un exemplo futbolístico é a casa a que conta. Cando un equipo xoga no seu propio terreo, no seu propio campo de fútbol, dicimos que xoga na casa. E se o fai fóra: xoga na casa de...
Todo está na casa. E como a casa non hai. É máis, non hai como a primeira casa. Podemos vivir en Australia, nunha das súas casas, nunha das súas covas, nun dos seus pisos, cos canguros..., que a nosa casa estará onde nacemos e, polo menos, vivimos a infancia. Din que a vaca non é de onde nace, senón de onde pace. Certo. Pero tamén relativamente. Certo porque, se no momento de nacer, xa a trasladan, vale, é de onde pace. Pero se algúns vivimos, só que sexa a infancia, onde nacemos, creo que esa é e será a nosa alfalfa, a nosa casa, o noso fogar. Sempre.
A casa é algo máis que unha vivenda. É o lugar dos primeiros soños, dos primeiros pasos, dos primeiros recordos, das primeiras palabras e dos primeiros obxectos. A casa é a calor da familia e, si, dos animais tamén. É a morada dos primeiros choros e berros, dos primeiros bicos e sorrisos, das primeiras carraxes e ansiedades, dos primeiros consolos e silencios. A casa é ese lugar ó que sempre queremos volver e do que nunca nos fomos. A casa é onde sempre se quere vivir.
