Por momentos penso de poñer un esparadrapo nunha ferida que teño na man dereita. Teño medo a que se me escapen por aí os soños. Decido non facelo, xa que, cos soños, ás veces, tamén bailan un rock and roll os pesadelos e entón case é mellor que sexan estes os que fuxan por aí. Se queren. Que en cuestión de soños e pesadelos non hai vontade que se meta, nin intención que actúe.
Tamén non sei quen me dixo que cubrir a ferida sería bo para evitar que se infecte. Non creo que os microbios ou xermes ou bacterias se atrevan con certos pesadelos. Ademais, sempre fun partidario de que as feridas (neste caso, as feridas físicas) curan mellor ó aire libre. Por iso é que, mellor que quede a cousa como está. E que os soños, opinións, pareceres, xuízos, criterios, actuacións bailen ó seu albedrío. Que a vida son dous días e que tampouco paga a pena angustiarse por unha pequena ferida.
Sei que máis cedo ou máis tarde acabará curando. As feridas curan todas. E se non curan, que carallo, hai que aguantalas. Pero nunca, nunca deixarse vencer por elas. E, si, xa falo das feridas mentais, desas que din que doen unha barbaridade. Hai que saber soportar a dor! Non podemos deixar que nos venza un corte de nada, un golpe da vida. Hai que erguer e poñerse a andar, que o camiño segue, sempre segue. E se non hai camiño, faise. Como dicía aquel: faise camiño ó andar. E durante todo o percorrido, aquí segue: a ferida aberta e ó aire libre. Xa curará. Todo cicatriza.
