Collín un trapo vello e gastado para limpar a mesa. Sobre esta pousei a miña alma. Ou era a miña conciencia. Xa non sei moi ben. Si sei que, ós cachos, era branca e, ás veces, negra. A verdade é que cambiaba de cor de continuo. E tanto cambio alteroume un chisco. Mesmo a quixen pintar de laranxa. No faiado tan só tiña un bote de cor verde. E de cor verde a pintei. Quedaba bonita. Ata penso que acertei; creo que a conciencia aínda a teño algo verde. Non así a alma. Alma que chouta de cor en cor. E Deus dirá onde quere parar.
Como a mesa estaba limpa coma unha patena, nun recanto tamén pousei a culpa. Sobre esta prefiro gardarme a súa cor. Non vaia ser o demo que botedes as mans á cabeza. Que quede a cousa como está, ou sexa, pousada nun recanto e facéndolle compaña á alma. Ou era á conciencia? Xa postos, dividín a mesa en varias parcelas (o meu ruralismo asoma cada dous por tres) para asentar nelas algo de todo; desde a alegría á xenreira, desde a cara de ferreiro ós sorrisos abertos, pasando polas xesticulantes faceiras e os latexos pasionais, polos insultos e as oracións (si, á miña maneira aínda sei rezar algo), polos soños e os pesadelos.
A derradeira parcela foi para a identidade. Ocupaba todo o centro da mesa. Era das máis grandes. Porque eu son eu e non, o meu ego é meu. E que cada quen lle busque tres pés ó gato ou que lle cate a alguén as pulgas. Ós poucos minutos, e como non quería deixar rastro (para que?), volvín limpar a mesa co trapo vello e gastado. Quedou de novo como a patena.
