Saín da casa coa Baby Jane de Rod Stewart. Na beirarrúa o sol pegoume unha labazada na cara, aínda que a tarde está fría. Deixei voar o pensamento para escribir algo. Só asomaba a tal Baby Jane. Antes de chegar ó atallo pasoume un coche de cor branca. E, xa no atallo, o sol e a sombra partía o carreiro de cemento pola metade. Un paxaro cantou, unha pomba alzou o voo, un cogomelo asomaba por entre as herbas e un bonito toxo adiviñábase na distancia, alá ó fondo, na marxe dun lameiro.
Cheguei á Valenzá con Camariñas de Luz Casal e Luar na Lubre. O ruído dos coches xa era máis intenso. A xente esperando no autobús e o meu pensamento ancorado na Baby Jane de Rod Stewart. Aínda que, de cando en vez, quería asomar un verso... incompleto, un conto... sen pés nin cabeza, unha historia... baleira. Así é que seguín pola beirarrúa dereita.
Non tardei en cruzar para a esquerda co Duelo de banjos na cabeza. Vin a un pardal peiteando nun, creo, cacho de pan. O ruído dunha moto asustouno. Os meus pasos cada vez eran máis curtos porque estaba a piques de chegar ó destino e o pensamento seguía sen atopar tema, sustento.
O destino non era outro que un local no que tomei un café mentres escribín sobre nada en concreto e sobre algo en particular. Porque no pensamento seguía dálle que tumba a Baby Jane de Rod Stewart. Menos mal que entre a saída e a chegada o camiño ten a súa distancia.
