Rachei o silencio cun berro. O silencio racha con ruído, con calquera ruído. Berrei polos que se foron e polos que quedan. Mellor polos que quedan. Os que se foron non saben xa nada de silencios nin ruídos. Berrei por entre os toxos e cando compango no medio do xantar. De cando en cando, berro porque me apetece. Síntome ben cando berro.
Agora mesmo berro polo que non sei e polo que está por vir, polas carreiras que realicei e polos momentos de nugalla. Berro polo punto que vai sobre a i e polo punto final. Por este é polo que máis berro, porque significa que remato, que acabo, que alcanzo a meta, cando, na realidade, me gusta correr sempre.
Rachei o silencio cun berro e todo se volveu ruído. Hai berros que esgazan os sentimentos e berros que choutan desde a Perla Negra ata o mesmo océano. Hai berros nos que o poema se espalla en versos e en cada verso hai un salouco que doe, que manca, que sangra.
Esgacei o silencio cun berro que se esparexeu polas corredoiras da memoria. Desa memoria na que se gardan momentos inmensos e eternos. Por cada instante, un berro. Por cada momento, un anhelo. Hai berros que despegan do máis fondo e aterran nese silencio no que todo é sosego. Agora o sosego rachou en centos de soños de nostalxia ante a potencia do berro, dese berro que se espallou polos capítulos da novela, desta novela.
