Os amantes da literatura de John Irving non sempre están de en hora boa cando as súas populares novelas se levan ó cine, incluso cando é o propio escritor quen se encarga de asinar o guión. Claro que, por citar un exemplo clamoroso, “As normas da casa da sidra” é unha correcta, incluso moi progresista, proposta, pero non cabe ningunha dúbida de que a súa densidade narrativa palidece ante o xocoso, turbulento río de situacións e personaxes que exhibe a novela que lle serve de base, “Príncipes de Maine, reis de Nova Inglaterra”.
As razóns para que rara vez se produza a conxunción entre o mundo que imaxinou o lector e o que lle propoñen as ficcións cinematográficas son moitas, pero en xeral os fracasos gardan relación coa propia capacidade fabuladora de Irving, creador de auténticos mundos que se despregan ante os ollos do seu espectador. Por iso, unha adaptación como a que propón en “Unha muller difícil” (2004) hai que saudala como se merece: porque é, a pesar dalgunha mínima patente perfectamente prescindible (a forma de mostrar o accidente que está na base de toda a peripecia), o mellor exemplo dunha boa adaptación cinematográfica do robusto universo de ficción de John Irving.
A fórmula do éxito atopouna o guionista e director, Tod Williams, non moi lonxe de onde a encontrou Luchino Visconti cando adaptou “O Gatopardo”: na eliminación de boa parte das páxinas do orixinal, reducido aquí a ese verán fundacional na vida do mozo Jon Foster e clave no declinar dunha relación, a do escritor e pintor Jeff Bridges e a súa muller, Kim Basinger, desgarrados por unha traxedia que gravita sobre a súa incomunicación presente. Todo o que desde aí arranca, é dicir, case catro quintas partes da novela, non está no filme.
Pero o que fai de “Unha muller difícil” unha brillante recreación do mundo de Irving non é máis que a fidelidade con que este se desdobra ante os ollos do espectador. Brillante mestura de drama e de momentos chocantes. Fermosa, contida e intelixente película.
