Noto que estou un pouco desesperado, porque me ando buscando. Creo que me perdín onte pola polos recantos dun soño. Non sei moi ben como foi, o que realmente aconteceu; só sei que, hoxe, cando erguín, non me encontrei. Nun primeiro momento pensei no efecto de estar aínda medio durmido, así como medio ido. Seguro que ó lavar a cara espertaría dese presunto sono, desa factible modorra. En toda a miña vida sempre tiven ese momento como o inicio real do día: o de lavarme. Mentres non me lavase, para min non empezaba o día. Así é que me lavei. Mireime ó espello e... non me vin! O asunto xa pasaba de castaño escuro. Metín toda a cabeza debaixo da billa. Nada. Os meus xestos xa denotaban angustia. Pegueime con forza dúas labazadas. Nada. Quixen berrar, pero nin o berro saíu. Aínda así se me deu pola retranca ó pensar que, ó mellor, se ouleaba si me escoitaría. Sempre me gustaron os ouleos dos lobos. Eu mesmo, moitas veces, ouleaba no monte; desde o Alto da Lomba, no Medo, e desde a Chaira, en Pinouzos. Por se aquel tamén quixen oulear desde o cuarto de baño. Nada saíu da miña gorxa. Bágoas de orballo empezaron a caer dos meus ollos.
A situación é tan seria que nin me encontro nin me vexo. Xa non sei como actuar. Simplemente ando, paseo, mesmo corro por veces, busco, dou voltas, miro dentro dos contedores, levanto a ollada cara ós balcóns e faiados, penetro nos bosques máis tupidos e sigo sen encontrarme. Penso se non estarei dentro dese soño do principio, pero as labazadas aínda me doen. Non me queda outra que seguir buscándome.
