Cruzo as pernas. Esbirro. Pónseme o coiro de pita. Isto sempre. Cada vez que esbirro. No verán sempre esbirro cando miro cara ó sol. No inverno cando me colle o frío ou cando teño algo no nariz. Xa sabedes que. Non quero ser porco pero é o que hai. O que estea libre de pecado, que tire a primeira pedra. A mellor proba tédela nos semáforos. Parade, observade, contemplade e veredes campos petrolíferos a moreas. Poucos condutores se libran de furgar no nariz. Buscando petróleo. Ou o que sexa. Petróleo, home, petróleo; que van buscar! Non sexas mal pensado.
Hai tempo, anos xa, non sei onde lera unha pequena nova que me chamara a atención: resulta que cando esbirramos, todo o que sae de aí parte a unha velocidade incrible (entre 50 e 70 quilómetros por hora) e cobre unha distancia que non é cousa de rir (uns 7 metros cadrados). Resumindo; que cando alguén esbirra, e como non poña a man ou algo diante, o tal espirro sulfata todo o que pille neses metros. E aí vai máis ca petróleo.
Descruzo as pernas. Non volvo esbirrar. Non sulfatei a ninguén.
