Non se sabe se por ansia perfeccionista ou pola súa natureza enfermiza, pero o certo é que Leo McCarey rodou soamente once filmes nos últimos vinte e cinco anos da súa carreira, pero que foron os máis frutíferos en canto a resultados e logros. O seu estilo apenas evolucionou en todo este tempo, e as súas obsesións persoais unicamente se foron definindo e reafirmando de filme en filme, polo que as dúbidas que presenta a súa traxectoria ó espectador moderno semellan, a primeira vista, tan misteriosas como irresolubles. No seu caso, non obstante, esa aparente impenetrabilidade esconde no fondo o máis diáfano e transparente dos itinerarios.
No mundo do cine desde 1918, axudante de dirección de Tod Browning, guionista para Harry Langdon e Charley Chase, “gagman” e supervisor de curtas para Hal Roach, e incluso home para todo da Paramount (onde dirixiu, entre outros, ós irmáns Marx na mítica “Sopa de ganso” (1933), a W. C. Fields, a Mae West e a Harold Lloyd), Leo McCarey empeza a encontrarse a si mesmo, emporiso, no momento en que se atopa con Laurel e Hardy, e sobre todo cos tres pequenos filmes nos que dirixiu persoalmente á parella: “We Faw Dawn” (1928), “O hóspede de honor” (1929) e “Liberdade” (1929). En efecto, filmando as súas sistemáticas destrucións de todo o que puidera caber nun plano, seguindo as súas absurdas evolucións con extrema minuciosidade, o futuro autor das dúas versións de “Ti e eu” adquiriu pouco a pouco a inaudita capacidade de observación e de análise que logo aplicaría a empeños máis ambiciosos, empezou a concibir a cámara á medida dos actores, e acabou afacéndose á improvisación como medio de escarvar na realidade, é dicir, como mecanismo milagreiro do detalle, o xesto mínimo pero significativo, o movemento imperceptible que pode provocar a gargallada ou o pranto, segundo o enfoque ou o ton do filmado.
A todo isto, McCarey converteuse así nun cineasta da escena, á que toma como escusa para despregar todo o seu saber. Que analizaremos a semana que vén.
