Non chegaba cunha guerra que aínda segue (a de Ucraína) e xa temos a de Israel enriba que, a ver cando remata. Non obstante, esta dáme que será rápida, moi rápida. Por eses lares a ver quen lle rosma, quen lle refunga ó fillo putativo de Estados Unidos. As guerras, con razón ou sen razón, amosan a hipocrisía e covardía do ser humano, porque adoitan declaralas aqueles que non porán un pé no campo de batalla; e os que sairán perdendo serán sempre os que non saben de que vai o asunto, os inocentes e, en concreto, os nenos. As guerras ensinan tamén que o ser humano non ten remedio, que, ás veces, por unha mexericada de nada, arman un batifondo, un desencravo que sempre remata no peor. Despois, co paso do tempo, seguro que nos arrepentiremos, mais, como dicía aquel: agora é tarde, Rosa.
Como tarde foi o cumprimento da orde de peche desas dúas discotecas de Murcia. Seica desde xaneiro do ano pasado existía tal orde á que non se lle fixo caso ningún e pasou o que pasou. Agora andan uns e outros intentando esquivar, eludir responsabilidades, ou sexa, o de sempre: botándolle a culpa ó chachachá. E as familias das vítimas esperando e confiando que a xustiza resolva. A xustiza? É un dicir, claro. Porque cando resolva...
Detrás das guerras están os políticos. Detrás das leis están os políticos. E os políticos da Unión Europea estiveron estes días en Granada para falar de pactos migratorios e de asilo. Os países queren e intentan endurecer as súas fronteiras, pero como di a periodista Ana Fuentes: “canto máis se pechen as fronteiras, máis diñeiro ganan as mafias, porque os inmigrantes e refuxiados seguirán chegando”. Os que chegan, claro. Moitos morren no deserto. Ou de frío. Ou, como non, por disparos, a tiros. As vítimas que traga o mar... desas xa é mellor non falar. O peor de todo é que, eles, saben como poden acabar e, non obstante, seguen e seguen pasando calamidades, deixando o pouco que teñen, a pel e a vida nesas mafias ás que lles importa un carallo que os pobres cheguen ou non cheguen ó seu destino. Como deberán estar nos seus lugares de orixe para lanzarse a unha carreira que saben que, ó mellor, non ten meta.
Nas guerras, a xente morre polas ansias de poder duns e doutros. Na migración, a xente morre por buscarse a vida. Pena de ironía!
