Seguro que ese home de Samos que matou ó veciño e deixou mal parada á muller deste, se riría máis dunha vez dos chistes que se adoitan publicar ou dicir ou contar sobre os famosos, benditos e malditos marcos. Non foi a primeira vez nin será a última na que tales chistes van moito máis alá do propio chiste e, por suposto, da realidade. O sentido da propiedade está tan arraigado na nosa cabeza que somos capaces de certas falcatruadas; a peor de todas, a de matar por esa propiedade. Fixémolo e seguiremos a facelo, e por moito que nos riamos ou nos burlemos nas conversas dos bares. Creo lembrar nos anos oitenta do século pasado que lera unha noticia, tamén en Lugo, sobre unha morte por culpa dunha galla ou póla de carballo, que, mirándoo ben, aínda semella máis de chiste có asunto dos marcos.
As burlas e mofas son moi divertidas ata que lle tocan a un. Os marcos bailan un chotis en todas as verbenas ata que se meten na festa da túa leira. Cando se meten na túa leira, a festa ponse tan seria que non tarda en converterse en traxedia. Seguro que agora todos estamos dicindo que... mira que, por un marco; por unhas simples lindes, unhas sinxelas estremeiras. Pero que non che toquen as túas. É moi triste, pero é a realidade.
Case non procedía falar de todo iso. Porque estamos no mes de agosto. E neste mes, todo son festas. Hai festas a esgalla. Na nosa Comunidade seguro que non queda ningún día libre sen troula ou sen “paparota”. Algúns axiña saltarán con que... si, a economía arre e a economía xo, pero festas a darlle cun sacho. E por que non; bastante temos durante todo o resto do ano para afogar as penas diante dunha pobre programación televisiva ou sobre a propia almofada recordando, unha e outra vez, o traballo, os problemas sociais, as trapalladas políticas, as derrotas deportivas, a sempre mala economía (aínda que -raras veces- vaia ben) e unha restra máis de atrancos que, pouco a pouco, nos van limando a existencia. É normal entón que, de cando en vez, botemos fóra todas esas angustias, esas ansiedades, esas congoxas asistindo a festas e trouleadas. O problema está, claro, no sentidiño de cada un, que hai veces que é moi pouco. Pero habendo sentidiño, que mellor que unha boa festa para non pensar na calamidade de Samos.
