Son as cinco e cuarto da tarde. Unha hora menos en Canarias, díxolle Gumersindo a Gervasio. Ou sexa, as catro e cuarto, entendiches? Os dous están tomando un café na Valenzá (La Valenzana, para os renegados) e dándolle á lingua. Á nosa lingua, tanto para os dous protagonistas coma para o narrador. Ollo ó dato; este tamén conta.
Fóra chove. Isto dio o narrador. Gumersindo Suárez e Gervasio Outomuro míranse ós beizos porque non se sabe moi ben quen fala máis e máis rápido. A Gumersindo chámanlle O Metrallas porque cospe palabras a gran velocidade. A Gervasio chámanlle O Laretas porque, aínda que poida que non fale tan rápido coma o seu veciño e compañeiro, tamén está sempre tumba que dálle ás palabras. Cando se xuntan os dous, coma agora, hai algo así coma feira.
E nas Canarias case sempre hai bo tempo, foi agora Gervasio o que lle falou a Gumersindo. Si, iso din; nunca estiven alá, contestou o compañeiro. Aquí chove, son eu o que digo agora. Eu son o narrador, xa sabedes. A ver, de cando en vez, gústame meterme nas conversas dos demais. Para que saiban tamén que existen máis seres humanos. Dous laretas xuntos igual pensan que só existen os dous.
Agora son xa as cinco e media da tarde. Unha hora menos en Canarias, onde non sabemos se nestes momentos chove ou reina o sol. Aquí chove. E así o deixo escrito desde unha cafetaría da Valenzá (La Valenzana, para os apóstatas). Os dous amigos erguen da mesa e o narrador marcha. Para que non se diga que non estamos na mesma historia, no mesmo relato.
