Ás veces dáse a circunstancia de que a industria e a crÍtica coinciden en impoñer as mesmas etiquetas. John Sturges, home-do-oeste, é un deses casos. Realizador de máis de corenta filmes, entre os que figuran westerns pero tamén thrillers, melodramas, filmes bélicos, de aventuras e incluso histórico-novelescos. A John Sturges considérano por Hollywood e polos críticos como un especialista en cine do oeste (un pouco coma no caso de Anthony Mann, coa diferenza de que a este distinguírono como “autor”). Catorce dos corenta e dous filmes de ficción que dirixiu parecen avalar esa etiqueta: exactamente a terceira parte da súa filmografía. Pero un queda coas ganas de saber se ese uso do territorio do western se debía a unha inclinación persoal de Sturges ou se máis ben era froito dunha aplicación dos férreos códigos da industria.
Para complicar aínda máis as cousas, os filmes doutros xéneros realizados por John Sturges son, hoxe, de difícil acceso, incluso televisivo. E hai westerns seus que permanecen inéditos. Así como é relativamente fácil poder ver en televisión “Fort Bravo” (1953), “O sexto fuxitivo” (1955), “Duelo de titáns” (1956), “Desafío na cidade morta” (1958), “O último tren de Gun Hill” (1959), “Os sete magníficos” (1967), e ata “Tres sarxentos” (1962), “A batalla dos outeiros do whisky”” (1963) ou as apagadas “Joe Kidd” (1972) e “Cabalos salvaxes” (1972), hai tres westerns de Sturges que seguen sendo descoñecidos: ninguén semella molestarse en intentar programar “Mares de area” (realizado en 1949, con Randolph Scott, Ella Raines e Edgar Buchanan), “The Capture” (1950, con Lew Ayres, Victor Jory e Teresa Wright) ou “Duelo de espías” (1955, con Cornel Wilde, Anne Francis e George Sanders). É dicir, incluso o “recoñecido” está incompleto.
O mesmo acontece cos outros filmes realizados por Sturges, dos que se seguen pasando, infatigablemente, os mesmos sen que a ningún programador se lle ocorra atreverse a exhumar o resto da filmografía: nada dos anos corenta e pouco máis dos cincuenta (coa excepción de “Conspiración de silencio”, 1954, e de “O vello e o mar”, 1958, un polo seu prestixio cinéfilo, outro polo prestixio literario da novela adaptada)
