Estou lendo un libro no que, dous capítulos, os encabezan as lecturas que se realizan na Eucaristía, ou sexa, a primeira lectura e a segunda lectura. Nese momento tiven un chispazo: os momentos aqueles nos que, eu, de rapaz, lía unha ou as dúas lecturas na misa, en Baños de Molgas. Fíxeno moitas veces, moitos domingos e festivos. Porque me gustaba ler e, por que non, para presumir un pouco ou para chamar a atención. Todos temos en algún instante ese egocentrismo que se nos sobe á cabeza.
Pero despois de cincuenta anos ou máis, tal chispazo debeuse máis ó presunto orgullo da miña nai. Nunca pensara niso; no punto de vista de miña nai. Ata hoxe. Que pensaría miña nai (co relixiosa que era) cando me vía instalado xunto ó altar e lendo para todos os da parroquia? Agora mesmo imaxino que sentiría un orgullo “celestial”. A calquera nai se lle inflan as fazulas, se lle inchan as meixelas vendo coma un meniño seu destaca ou intenta destacar en algo.
Eu, non obstante, pasábao mal. Porque era un cagadiño, moi tímido e tíñalle pánico a algún erro na lectura. Mais penso, intúo que se subía ó estrado sería para que me vise aquela nena que me gustaba ou aquel amigo inseparable co que, máis tarde, poder presumir.
Emporiso, sigo alucinado co detalle ese de que nunca pensara (nunca) no presunto orgullo de miña nai. O único pensamento foi sempre tan simple como o de... de cando en vez ou bastante a miúdo, lía as lecturas na misa. Nada máis. Nunca pensaba en que me vira o me escoitara miña nai.
