Quizais o cine brasileiro é un dos máis descoñecidos para o gran público, e iso que algo se nota á hora de contabilizar os filmes deste país que chegaron ós nosos cines nos últimos anos. A pesar diso si que podemos mencionar algunha película á que case todos lle recoñeceremos unha gran calidade na súa narración e filmación; estes son os casos de filmes como “Cidade de Deus” ou “Tropa de elite”.
Algo se move en Brasil. A chegada de “Unha segunda nai”, da directora Anna Muylaert, representa, non só a realización dun gran filme, senón a constatación do cambio xeracional e de ideais que se empezaron a fraguar tras a chegada ó poder de Lula da Silva. A intelixente película, escrita tamén por Muylaert, representa e confronta dúas maneiras de entender a vida: a da nai, muller submisa e respectuosa que acepta o seu devir e a súa diferenza social cos máis ricos; e a da filla, unha moza descarada e segura de si mesma que non se cre inferior a ninguén.
“Unha segunda nai” amosa unha crítica a esa dura forma de escravitude de quen ten que abandonar ós seus propios fillos para ganarse o pan e unha educación para eles. Filme incómodo no que se envolven e transgriden de maneira continuada as liñas de permisividade entre esas dúas clases sociais tan marcadas.
Comedia fresca, aparentemente lixeira, que describe á perfección os sentimentos dos personaxes e a súa busca persoal da felicidade segundo o que debería ser a relación servente/amo. Película exemplar, brillante e marabillosa fábula sobre a inxustiza. Amosa cunha intelixencia poucas veces vista a loita de clases, que sempre existiron, existen e existirán. Non todos nacemos iguais.
A directora Muylaert mantén un acertado ton entre o cómico e o dramático para que non se lle escape das mans unha trama que, ó mellor con outro realizador ou realizadora, podería dar lugar a un melodrama social, pero con ela quédase nunha brillante radiografía da sociedade do seu país. Película tenra, esperanzadora, social, profunda e, iso si, cun excelente traballo interpretativo de Regina Casé.
