Eu, de min ó Celta, retirábame da competición. Pois se en once partidos lle “roubaron” catro, cantos lles “furtarán” cando rematen os trinta e oito da Liga? O asunto é para clamar ó ceo e mesmo para deixar todo e que algúns se vaian rir de quen os inventou. É que non hai dereito; sempre os pequenos, os desvalidos, os pobres, os inocentes son os que teñen que apandar con esas decisións... case que ía dicir dubidosas, pero ante as imaxes repetidas non teñen ningunha dúbida; son tan reais que é normal que a carraxe nos suba polas entrañas. Así un partido detrás doutro partido.
Fun o primeiro que defendín a chegada do famoso VAR ó fútbol español. Porque sempre imaxinei que era para solucionar, resolver aquelas xogadas que, por erros dos árbitros (admito os seus erros porque todo ser humano os comete), asoman ó longo de todo o partido. Pero agora vexo que, despois de cinco anos, o VAR está facendo máis mal que ben. Por en canto, eliminou toda a emoción dun gol, que xa sabemos que é a esencia do fútbol. Quen é hoxe o chulo que canta un gol ás primeiras de cambio? Cando sabes que, xogadas acaecidas moi atrás ou a man dun defensa que toca sen querer unha cara ou unha caída moi ben simulada, poden anular calquera vitoria ou calquera empate. Por unha deda, por un cotobelo, por unha orella poden pitar fóra de xogo. Polo debuxo dun balón poden non dar un gol.
Porén, quizais iso sexa o de menos, porque, si, un centímetro é un centímetros e entra entón dentro da legalidade. Pero o que non é de dereito é que falle estrepitosamente o propio VAR. Xa digo que sempre admitín e admito que os árbitros teñan erros, pero non me entra na cabeza que, o VAR, logo de ver unha e mil veces a xogada, faga tal erro arbitral aínda moito máis grande. E cométenos. Non só unha vez. Non só ó Celta. Non é de recibo que en cada xornada o mesmo VAR deixe os resultados, as accións, o fútbol en evidencia. E tanto xa nos erros arbitrais coma nos erros de cabina, ou sexa do VAR, tales desacertos, tales desatinos sempre caen do mesmo lado: dos desvalidos, dos modestos, dos que non se poden queixar. Aquí, no noso país, tan só se enchen páxinas cos erros arbitrais e do VAR cando estes prexudican ós dous grandes intocables. Estes alzan a voz e, sen rebentar os estrobos, ó domingo seguinte xa se nota tal queixa, tal lamento.
