Cada vez que vexo nos xornais os anuncios publicitarios ou as novas sobre as andainas que se realizan pola nosa terra e que cada vez son máis (creo que xa non queda ningunha fin de semana libre no calendario), recoñezo que me entra un chisco de envexa por non poder asistir a ningunha, por aquilo de que as fins de semana as teño ocupadas, ou ben polos partidos dos rapaces ou ben, a maioría das veces, polos traballos na viña. Non obstante, é nesta cando caio da burra… por que quero realizar andainas cando, na realidade, lévoas a cabo dúas ou tres veces por semana? Para que quero máis? Doulle tantas voltas á viña, trepexo tanto as gabias que, sinceramente, gustaríame saber os quilómetros que ando cando dou o sulfato ou cando mato as malas herbas con herbicida. E agora que chega a época de atar; acabas nunha esquina da finca e xa tes que empezar polo outro recanto, porque as ramas medran cada día un cacho, e un cacho máis. E volta a atar as que medraron abondo. E volta a sulfatar porque xa pasaron dez ou unha ducia de días. Nunca fixen ningunha andaina, pero sei seguro que canso máis dos pés unha tarde atando que tres seguidas camiñando. Andar devagariño pola viña cansa moito máis que andar a boa marcha por esas rutas programadas. Ou sexa, que participo en andainas máis do que eu pensaba. Non podo entón cobizalas.
