O mundo está perdido. O mundo non é o xardín do Edén. O meu sogro estaba case sempre coa ladaíña esa de que “estamos perdidos”, polo que eu non tardaba en contestarlle cun “xa nos encontraremos”. Ás veces é difícil, moi difícil. Encontrarse, digo. Porque hai tantos camiños inútiles, cegos, sen saída que nos perdemos en lilainas, en trangalladas.
O mundo está perdido. Acaba de saír un informe do Defensor do Pobo no que case 500.000 mil vítimas padeceron abusos deses corvos que predican o sexto mandamento. Sabemos todos da existencia pederasta da Igrexa, pero faciamos de oídos xordos, porque... quen se mete coa Igrexa?
O mundo está perdido. Calculan que Rusia perdeu entre 150.000 e 190.000 soldados en Ucraína. Para que? Por un puñado de metros cadrados? Por un maínzo de territorio? Por unhas arrobas de ansias de poder? Putas fronteiras!
O mundo está perdido. As dereitas aínda máis. Se incluso o PP canario invita ós seus compañeiros a que vexan un desembarco de inmigrantes para que se compadezan un pouco. Se solicita isto parte dun partido que, en ocasións, se mostra mesmo bastante xenófobo, hai que imaxinar como chega esa xente a territorio español. Aquí, en vez de axudalos, xa os catalogamos de terroristas.
O mundo está perdido. En Estados Unidos seguen as matanzas porque a todos os seus habitantes se lles deixa ter armas. Sinceramente, estes non me dan tanta pena. Estes si buscan e atopan as súas propias desgrazas.
