Asubío desde o alto dos Castros durante bastante tempo e axiña consigo ver, alá, no horizonte, unha nube branca que se achega. Penso que é unha nube branca, pero resulta que é a Perla Negra que navega polo regato de Xestosa. Xa me falla a vista e o entendemento. Cando perdín de vista á Perla Negra (que se metera por entre dous outeiros), optei por seguir chifrando, pero agora era “Camino Soria”, o tema musical de Gabinete Caligari, o que saíu ó aire dos Castros. Déuseme por aí, o de asubiar música. Podía asubiar por algún can, pero non o teño. Podía pitar un penalti, pero nin son árbitro nin estou en ningún deporte.
Estou no alto dos Castros contemplando o horizonte e intentando chamar polos biosbardos. Seguro que, nun despiste, aparecen os esperpentos de Valle-Inclán. Vou ter que optar por asubiar con dous dedos en vez de con catro. Con dous, seguro que sae o son máis lixeiro. Cando canse, usarei o acordeón para encoller ou estirar o asubío.
Agora xa confirmo que non era unha nube branca a que asomaba no horizonte, que era a Perla Negra que, por fin, estaba a poucos metros de min. Dela baixou un pirata da época da Idade Media e, por detrás, unha princesa coa cor de pelo que non era negro, nin branco, nin rubio, nin castaño. Tampouco era verde, aínda que o seu sorriso si prometía esperanza. Díxenlle ola ós dous e collín camiño da Seara, porque non son ningún compoñente de Gabinete Caligari. E así, pouco a pouco, atrás quedou o alto dos Castros.
