En plena canícula, marmaña. Como debe ser. É bo que refresque un pouco o ambiente. Sempre se agradecen os contrastes. As cousas son ou non son. Moitas veces, onde hai paz, estalan guerras. Como ó revés: no medio dunha guerra acórdase a paz. Ou polo menos hai momentos de paz. É un dicir. Cando dos tres tragos de café tomo un, quedan dous. Matemática pura e real.
Vai calor pero caen pingas de orballo. Dous paxaros dun tiro. Xente que leva abertos os paraugas e xente que nin tan sequera os leva. Os paraugas, digo. Se daqueles dous tragos de café que quedaban os bebín, pois as matemáticas seguen sen fallar: xa non queda ningún café. Estaba rico. O café sempre está rico.
Dicía meu avó -ó que non coñecín-, que para que quedar onde se está mal a gusto? El, colleu e marchou. A dedución tamén é moi sinxela: estaba mal a gusto. Vivía desde sempre na súa contorna, pero... Pero, en plena canícula, tamén chove, tamén marmaña, tamén orballa, tamén baballa, tamén poalla. Poucas veces, pero... “Pero” é unha conxunción que trastorna todo, unha restrición ou unha oposición a algo que xa se dixo.
Non hai dous sen tres. Tampouco hai volta sen ida, nin meta sen saída, nin canícula sen sol. Mentira! Estamos no tempo da canícula e as pingas de orballo non deixan de caer. Non hai relato sen café e tampouco café sen relato. Porque o tempo do café hai que enchelo con pingas de parvadas que van e vén por unha folla cuadriculada.
