Olladas que caen no espazo sideral dun planeta que xira sobre si mesmo. Palabras de auga sobre unha feira literaria que arrinca en datas próximas a un eclipse de lúa. Murmurios que veñen e van polos camiños que atravesan chairas e corredoiras. Xentes que se deteñen ante penedos que atrancan os carreiros da memoria. Os atrancos hai que vencelos cos recordos do pasado pero con perspectivas de futuro. O presente tan só se vive. Olladas. Palabras. Dixomedíxomes. Xentes. Atrancos. Ninguén pensa que o tempo é aquel recordo no que a nostalxia se bambea entre retrincos, entre fragmentos de melancolía. Ninguén soña cunha viaxe por entre as estrelas dun universo cheo de meteoritos de cor branca. Que bonito é navegar polos soños infantís, de cando o pirata era capitán e o barco unha nave estelar. Hai camiños que levan ata máis alá do infinito e temos momentos nos que unha estrela nos ensina a distancia entre unha letra maiúscula e o punto final. Nesa distancia está o parágrafo, o relato, o conto, a novela, o libro.
