O gran acontecemento da semana pasada foi, sen ningunha dúbida, a xura da Constitución da princesa Leonor. Por encima incluso do xenocidio palestino. Da guerra de Ucraína xa non digo nada porque xa hai tempo que non nos chama a atención. Sobre tal evento, sobre tal xura aínda non lle oín a ninguén queixarse dos gastos que tiveron que resultar desa trangallada nacional. O mesmo podo dicir do fastoso, pomposo ou suntuoso desfile das forzas armadas no día da Festa Nacional.
Por medio de cartas ó director, por medio de artigos de opinión, por medio de editoriais periodísticas, por medio das redes sociais e por medio das parolas de bar case iniciamos unha guerra (dialéctica si que a houbo) por culpa dos raquíticos gastos dos putos pinganillos a causa do uso das linguas oficiais ou cooficiais (dependendo de quen escriba e desde onde escriba) no Congreso dos Deputados. Porén, e repito, sobre eses dous eventos (máis que patrióticos), non lin nin vin nada en contra en ningún dos medios que citei.
Xa sei que todo iso é como predicar no deserto. Aquí, no noso país, interesa máis a fastosidade que as propias necesidades de cada un, ou de cada Comunidade Autónoma. Pómoslle peros a un coio no camiño e gabamos a inmensidade dun penedo que non nos deixa pasar. Así somos.
Outra das novas que me chamaron a atención -e esta teño que recoñecer que dolorosamente- foi saber da poxa do balneario de Baños de Molgas. Toda unha institución na miña vila. É máis, dicir Baños de Molgas é dicir o balneario e a burga; máis incluso que a ponte vella ou ponte romana. Hai que salientar que por ese balneario pasaron tantas personalidades políticas, culturais, científicas, etc que darían para centos de documentais ou moreas de libros de ensaio e biográficos.
Sobre o poder e remedio das súas augas non era moco de pavo cando, precisamente, esas personalidades volvían unha e outra vez coas súas doenzas. Ata os pobres labregos, que non tiñamos oportunidades (económicas desde logo que non) para os baños do balneario, si sabiamos do beneficio das augas: iamos á burga meter as feridas das mans causadas por algunha fouce e, a cura, acaecía máis cedo que tarde. Oxalá que quen o adquira o empregue para beneficio dunha vila que sempre se miraron de fronte, a vila e o balneario.
