Ás veces hai declaracións que se transforman en búmerangs, eses aparellos que, ó tiralos, volven ó lanzador. Igualiño que o que lle pasou á ex alcaldesa de Pamplona, Cristina Ibarrola, cando confesou que antes de apoiar a Bildu, prefería limpar escaleiras. E tal como o dixo, notouse ás leguas que collera tal oficio, tal profesións, tal tarefa en plan denigrante, ou sexa, miserable (Por certo, miserable poida que si, pois non creo que estea moi ben pagado).
Antes de botar a boca a pacer, a lista da muller esa debería saber que en todos os edificios ou casas ou vivendas ou fogares ou domicilios ou moradas se limpan as escaleiras e que, por suposto, alguén ten que limpalas, cobrando e sen cobrar. Como uns limpan a merda dos porcos e outros a merda das propias persoas. E a ninguén se lle ocorre pensar que os celadores ou auxiliares de enfermaría teñen uns traballos denigrantes. Máis ben son uns traballos agradecidos.
A pasmona esa tivo que pensar antes no colectivo ese da limpeza das escaleiras que, en conciencia, deberiamos levantarlles un monumento. Hoxe poida que non sexa un traballo tan escravo como era de antigo. Nel, moitas mulleres converteron os seus xeonllos, as súas costas e as súas almas nun inferno, principalmente ó final das súas vidas. Todos sabemos que os excesos físicos, a longo andar, acábanse pagando. E tal como se fregaban antes os solos e as escaleiras era peor que subir de xeonllos ó monte Calvario.
Tamén, con esas declaracións, Cristina Ibarrola dá a entender que se meteu na política para ganar cartos de forma fácil, sen traballar moito, sen sacrificio, sen esgazar os xeonllos nin escarallar as costas. É normal que, agora, reciba críticas a esgalla. Agora que aguante o golpe do búmerang.
