Respiro para non afogar. Canto para non estar calado. E bailo por non estar quieto. Sempre hai que facer algo. Se non fago nada é coma se o mundo se detivera. Que desgraza, que se deteña o mundo! Claro que, tal como se move, case sería mellor que se parase.
Coa pequena culleriña remexo o café. A flor do toxo debúxase no cristal máis fermosa que nunca. O ceo está tan negro que, dun momento a outro, pode descargar. Confío en que me deixe chegar á casa. Ando sen paraugas. Alertan de moita auga. O que significa que o río Arnoia volverá facer das súas ó seu paso por Baños de Molgas. Claro que, nesa vila, para desbordarse o río, chega con que caian catro pingas de orballo.
A cantante Buika quere volver; e, eu, dentro dun cacho, quero marchar. Así é a vida: un continuo movemento. Cando a vida non se move, non queda outra que lanzar un requiescat in pace triste e solemne. Non deixemos que a vida se deteña, que nin tan sequera se estanque. A canción de Buika non se detivo e a vida segue con Tom Jones.
Ás tres e media da tarde os coches pasan e, por sorte, sigo respirando. Non canto, pero escribo, que tamén é unha forma de quedar calado. Non bailo, pero movo as pernas ó ritmo do tema musical de Radio Futura. Sigo a facer algo... a contemplar a flor do toxo. Segue o mundo a moverse. Si, case dan ganas de exclamar: paren o mundo que baixo. Porén, os heroes non nos desanimamos nunca. Seguimos dálle que dálle á vida en todas as direccións.
